yalnızlığım giderek büyürken şunu düşündüm. neleri kaybediyorum? üzülürken elimden mutluluklar kayıp gidiyor. mutlu olmaya çalışsam zorlama geliyor. kalbimin taa orta yerinde koca bi uzay boşluğu. doluya koysam almıyor, boşa koysam dolmuyor. her şey güzelken zamanı durursaydık böyle olmazdı ama ben hüzün tanrısı persephone değilim ki bana verilen gücü buna kullanayım. yavaş ya da hızlı geçsin zaman ama yeter ki geçsin. ama biliyorum güzel günler gelecek bu gün olmasa da bir gün..

kişi olarak söylemem gerekirse birkaç yıl sonra adını dahi hatirlamayacagin insanlar için kendini üzüp yıpratmana gerek yok, şunu da söyleyim emin ol hicbirsey kaybetmiyorsun bence

keşke bir kişi için olsa bunlar. o gidince eninde sonunda unuturum derdim ama şu an bu ruh halim ve elimden bir şey gelmiyor...