İçimde depremler var. yarılıp giden yürek.. en çok bilinmezliğim size emanet. en çok sevilmezliğim ve sevmezliğim. kalkıp kim donuverecek bu havada ellerimden başka. tıpkı o gece olduğu gibi, karlı bir kış masalı. parmaklarım donduğunda yine yalnız parmak uçlarım yaşatacak o karlı geceyi.. birbirine küs uçlarım var, parmak uçlarımda..

İyi değilim ki zaten..

nasıl paylaşılır kötü günler?

ben ne zamandır bulamıyorum. aramadım değil her arayışta farklı bir yerde buluyorum kendimi. benim yaşamak algım bu belki de..

pesimistlikten hallice işte. benim kalbim sadece üzülmek için var. yoksa neden mutlu olmayayım?

hayat çok boktan ve her boka polyanna tarafından bakmayı beceremiyorum. biz hiç değil miyiz? ölmek için yaşamak ne kadar doğru ve bunu bu iyimserlikle kabul ettirmek kendine..

benden bekleneni verirsem kendi fikirlerime haksızlık etmişim gibi geliyor. bunu onlar için yaparsam inanmak değil kendimi inanmaya zorlamak olur. oysa ben her şeyi bütün olumsuzluklarıyla düşünmeliyim. en ince ayrıntısına kadar. peki bu kadar düşünmek üzülmek olmuyor mu? İster istemez çünkü yaşanılanı kafanda yaşamak sonucun hiçliğinden başka bir şey değil.. başa dönmek, yeniden ve yeniden görmek yokluğu, boşluğu. neden bitecek olan şeyi mutlulukla karşılamalıyım? neden sevinmeliyim sonu kötü bitecek şeye bile bile..

persephone hasat tanrıçası lakim aynı zamanda hüzün tanrıçası olarakta geçer. o hapsolduğu yeraltından ancak çıkabildiği zaman yeryüzüne fayda sağlıyor. yani sonsuz bir karanlığın içinde arada sırada yeryüzüne çıktığı için bile şükredip mutlu mu olmalı? peki neden olamıyor? çünkü biliyor yaşadığı yer karanlık, rahatsız ve istemediği bir yer. şimdi orayı yok sayıp arada bir gittiği yer için bu onun lütfu mu? onun gerçek yaşamı hep o karanlıkta geçecek ve persephone hep bunu bilecek gerçeğin yeryüzü değil yeraltı olduğunu. elbet o da isterdi gözardı etsin ama realist bakmazsa hayale kapılıp gerçegi yok ederdi. ve gerçek hep varolacak hayal hep kendi dünyasında kalacak. geçiş yok.

acılara dayanmak elbette bizim elimizde. fakat ben bunu yaşamak istiyorum. yani katlanmak, katlanmamak kadar anlamlıdır. yaşamın amaçsızlığı yanında absürt bir durumu getirir. bu yaşamda ne yaparsak yeridir. hayat yabancı ve saçma zaten. yaşamı anlamlı kılmak temel güdümüz. anlamı insan acı içindeyken bile bulabilir. ve ancak böyle mümkün. anlam kazanmaya başladıkça yaşam bana boş gelmeye başladı. sadece insan inandiği ve yaşamak zorunda olduğu için onu abartır. yaşam sonsuz tekrar edilen hiçlik der nietzsche. başlarsın ve yine hiçlik. hep baş dönüş.

şu ünlü yaşam mücadelesi kanıtlanmış olmaktan çok ileri sürülmüş bir ssavdır. "neden yaşanmasın boktan olabilir. lakin güzel günler gelecek" bana çok uzak geliyor aslında. tabi sen yaşadın belki ama ben bunu bilemem. şu an yaşadığım bilinçsel süreç bunu kabul edecek kadar esnek değil. İnanmak zaten kalple olan bir şey ben bunu mantığımda yaşayarak bulma taraftarıyım. bakalım düşünüp daha da dibi bulmak mı bana geleceğimin aynası yoksa böyle savunduğum acı mı cidden sonun gerçekliği. ve bende bilmiyorum. ben yalnızca düşünebildiğim kadarını bilebilirim. tek bildiğim şey hiç bir şey bilmediğim demişler ya o hesap..

benim eski sevgilimle olan bazı kısımları yazamadım bile buraya o kadar büyük şeyler koparıp gitti benden. senden tek eksiğim kanser değilim evet ama ölmek istedim sen seçmemişsin şu anki durumunu ama ben seçmiştim. yaşamamın tek nedeni gerçekten bilmek. her seyi bilmek istiyorum. neden sonuç nasıl ne zaman bilmek.. eskiden inanırdım güzel günlere ama beklerken bazı şeyler ögrendim. bekleyerek gelmez hiç bi şey ve benim gönlüm böylesine karışıkken mutluluğu almıyor.

umarım dediğin gibi olur ama bence gelecekte koca bir yokluk. bilmediğim her şey bi hiç. bende hiç ugruna yaşayıp didinip duran bir karınca gibiyim sanki tek mümkünatım o an karnımı doyurmak ama az sonra ezileceğimi bilmeden ve benden daha rahat yaşayan insaoğlunun varlığından haberdar olmadan. İsyanla yaşayan belki ama isyanının bile hükmünü tam veremeden. böylesine hep öylesine yaşamak benim ki. bir yere doğru o yerin neresi olduğunu tam tasavvur edemeyen.. teşekkürler bu arada ve geçmiş olsun, diyince geçmese de.. uyku bastırdı beni iyi geceler sana umarım çok yormamışımdır seni :)