birisinin acısını küçük görüp nasıl abartma diyebiliyorsunuz ben anlamıyorum. İçe atılan çığlıkları sırf görmesinler diye akıtılamayan göz yaşlarını, kuytulara saklanıp can çıkana kadar ağlamaları, yumruklanan duvarları yıkılan hayalleri harabe umutları nasıl bir abartmaya sığdırabiliyorsunuz?