"ne yapmalıyım?" der gibi gözleri. sanki korkar gibi de. bardagın dolu tarafı mı, boşu mu diye sorulduğunda bardağı farketmeyecek kadar susuz belki de. siyahları seven ve içine çektiği havadan fazla bir şeyi olmadığını bilen biri. onlarca oyunun serildiği tiyatro sahnesinde olmakla; bütün ışıklar kapandığında, geriye kalan ışıltının kırıntılarını toplayan, herhangi biri olmanın arasına sinmiş. tüm bunları yalnızca dışardan izlemiş biri. başlangıcın ezikliğinden, başarının bencilliğinden kurtulamamış biri. o biri bırakıldığı kadar ıssız ve sığ şimdi şikayetin muhatabı kendisi. her geçen gün olmayacak hayalleri kurup yıkılmasını izlediği için en ağır suçtan hüküm giyiyor üzerine. birde ona yakışan sahte gülümsemeyi yapıştırıyor yüzüne..