bir dostu bir ablayı kaybetmek kadar içimi yakan birşey olmadı.. sanki o beni bırakıp gittiğinden beri içimde kocaman bir boşluk var. kendimi yalnızlığın dibinde hissediyorum.. acaba ben nerede yanlış yaptım diyorum.. tamam yaptığım yanlışlar oldu ama bunun cezası bu kadar ağır olmamalıydı diye düşünüyorum. beni terkederken bir resim çizmiş yazılar yazmış birine sormam gereken sorular yazmış.. soruları o kişiye sorarsam yiyeyim diye şeker koymuş.. ben o kağıda o şekere dokunamiyorum bile.. çok zoruma gidiyor. herşeyin bu kadar basit olması. ben o kafa kötü biri miyim acaba diye sormaktan kendimi alamıyorum. annemin babamın yokluğunu hissediyorum o gittiğinden beri onlardan ayrı kalmak acitiyor kendime bir liman arıyorum sanki ama mecbur hissediyroum burada kalmaya.. sonuçta kimse yanımda kalıcı değil ben kendi kendime yaşamayı ogrenmeliyim. hep terkedilmeyi daha cok severdim terketmektense terkedilmeyi tercih ederdim ama bu olmadi.. içimde çok şeyin ölümü gerçekleşti ağır yaralar açtı. artık yalancı gulucuk saçmak bile zor geliyor. hiç rüya görmeyen ben haddinden fazla rüya görüyorum ve gerçek saniyroim o rüyaları korkuyorum uyuyamiyrlum. karanlıktan korkardım ışık açık uyurdum simdi odada tek basima uyuyamiyorum. yolda tek basima yurumeye korkuyorum..