bazen kadınların yüzünde beni hiçbir zaman anlamayacaginin ifadesini görüyorum. hatta bazen değil hep. hatta sadece kadınlar icin de değil bu durum. sorunun kendimde bittiğini biliyorum. ama bunun benim çözebileceğim bir sorun olmadığınıda biliyorum. çünkü ben buyum, belki bu size benim kusurlu bir yanım olarak görünüyor. yada sizin böyle olmayisiniz bir kusur. yada herşey en başından beri kusurdu. en başından beri herkes hatalı. varlığa, cigerini yakan o ilk nefesle kenetlenip merhaba dedin zamanda ve mekanda bütünleşik olarak. hiç birşeyin farkında olmadan aptalca gülümsedin kendinden bir parça olan mekana ve içindekilere. sonra büyüdükçe daha fazla büyümeyi istedin. hep en tepelere çıkmaya motto dedin. adına kendini gerçekleştirme, hümanizma safsatasi dedin. ve yedin de. İnsanlari düşündün ama sadece düşünmek için yada düşünebildiğini göstermek için. ama derinlere inemedin hiç, korkunun kalbine hapsolduğunu kabullenemedin. korkun hep seninleydi. korku senin bir parçan olmasaydı, belki yüzündeki beni anlayan ifadeyi görürdüm. buraya kadar herşey, zaten kimse okumayacak ve birşeyler anlamayacak yada mantik hatasi falan arayacak. bende başka kafalar arayım. ciao...

ben büyümeyi istemedim. İlk nefes durumunu da seçme şansımız olsaydı, hiç doğmamış olmayı seçerdim. :/

seni burda çok kötü rehin alabilirim uzak dur bence :)

kimi rehin alıyorsun evladım sen!

egzistansiyalizm konusunda seni.

oo o konulara hiç girmeyelim hocam, benim beynim fena hata veriyor. :d
felsefe mi okuyorsun?

ya o konulara girmezkenki beyninin hali hataysa. felsefe okumuyorum, yapmiyorumda. sadace sacmaliyorum işte. hani ufak bir velet biseye takılır, onu ister zırlar duru ya iste bende o şekilde kendi kendime sacmaliyorum sürekli. takildim galiba :)

yok benim devreler yanık zaten, bunun farkındayım da bu konuşmalara girince veya girmeye çalışınca bu 'yanıklık' hali başka bir boyuta taşınıyor. :d geçmiş olsun!

anlıyorum seni.