vizeler bitti herkes kendine 1 hafta tatil vermiş memlekete kaçmış. bugün derse girdim sınıfta sadece 3 kişi kalmışız. bazen diyorum bende gidiyim ailemin yanına dertlerimi, sevinçlerimi anlatayım, onların sıkıntılarını biliyim elimden gelen bişey olursa yardım edeyim diye ama sonra aklıma geliyor benim ailem zaten yanımda. "dostlarım" ben ailemden görmediğim ilgiyi dostlarımdan öğrendim. ama siz siz olun ailenizle eğer ki aranız iyiyse yani en azından sizi arayıp hal hatır soruyorlarsa sizde onları arayın yanlarına gidin onlarla mutlu olun.

en kötü kardeş en iyi dosttan iyidir. allah aileni başından eksik etmesin.

keşke her söylenen özlü söz doğru olsa ama bazen olmuyor ne yazıkki

şimdi allah korusun sana bir şey olsa gene koşarlar emin ol arkadaşlardan da çok üzülürler. amcamlar beni sevmez ama ameliyat olduğumda her an dibimde oldular ailedir sonuçta bi yerde.

valla hiç içimde aileme yardım edeyim dertlerini dinleyeyim diye bir duygu oluşmuyor. ne bileyim bana aldıklarını da geri ödemeliyim diye bir huyum da yok. onlar bana bakmakla yükümlü. dünyaya getirirken ben karar veremiyorsam onlar da bakacak. bu berbat düzende adamakıllı ilgi göstermeyip beni bu hale getirenler onlar.