şarkı dinlerken bir bölümünde geçen cümle ile biraz hüzün biraz çocukluk yaşadım. o cümle ise; "çimento kağıdı ile kaplanmış kitaplarım ile okula giderdim..." mesele benimde çimento kağıdı ile okula gitmem değil. herkesin hani okul ilk açılınca defter ve kitapları kaplama telaşı sarar ya tabi genellikle baba yada nadir olarak annelerimiz yapar bu işi. benimde babam kaplardı. ben tutardım o kapalardı. bazen kapak havada falan kalınca bana kızardı. belkide suçum yoktu ama sinirini benden çıkarırdı. keşke o günlere dönebilsek. yine defter kaplasak yine fırça yesem ama fırça atan "o" çınar olsaydı. bir kelime bu kadar şey hissettiriyorsa bir cümle neler hissettirebilir acaba. İşin en koyan yanı ne biliyor musunuz ? kitabını kendi kendine kaplamayı öğrenmek. kapağı havada kalınca, şişince sinirden ağlamak. yapamıyorum hissine kapılmak.zor günler geride kalacak.! her zaman pozitif olmak gerekir bence. ben hasta olunca bile "yok ya hasta değilim yarına birşeyim kalmaz" diyorum. ulan ayhan alptekin! bir söz ile sabah sabah ne hale soktun. kalın sağlıcakla.✋

benim teyzem kaplardi benle. kardesleriminkini de annemle ben kapladim, sonra da cocuklarla kapladik sanirim. babam bir ya da iki keredir. sonra kaplamayi birakti cocuklar.. allah sabir versin.. haklisin zor günler geride kalacak! pozitiflik bedava. ama herkes olamaz. :)