bu akşam yalnızlığın en tepesine hamak kurdum. her zaman olduğu gibi uykulu ama birazda melankolik bu sefer. eskileri düşündüm. bol bol neden-sonuç ilişkisi kurdum cevaplar aradım. bazılarına cevaplar buldum bazılarında kendime, bazılarında da karşımdakilere hak verdim. ve bütün düşüncelerimin arasında tek bir soruya cevap bulamadım. insanlık neden hep bir çıkara dayalı ? neyse bu soruyla başbaşa bırakırken sizleri bu gecenin şarkısını da araya sıkıştırayım: kayahan bir aşk hikayesi olsun hadi bol düşünceler ☺
not: şarkıyı dinlerken sert bir kahve önerilir 😉

yine kahve dedi ya 😒 "siyah beyaz film gibi biraaz.." 🎶 insanlığı çıkara dayandıran insanlar oldu. bence en başta böyle bir sey yoktu. belki de fıtratımızda var bu:)) bu arada

fazla gitti bu sefer. vazcaydiydim:d