bu aralar çevremdeki kişilerin yüzlerini tanıyamıyorum. hayır bu bir benzetme değil. gerçekten konuşurken yüzüne bakıyorum ve ilk defa karşılaşmışım gibi geliyor. yüzünü sanki ilk defa görüyormuş gibi oluyor. aynı zamanda sanki olayları dışardan izliyormuşum gibi geliyor. sanki filmlerdeki esas oğlan benim ama o kadar. film izliyormuş gibi hissediyorum. bu gerçek mi acaba diye sorguluyorum. en kötüsü de gerçek olmadığı zamanlar. çok mu güzel delirmişim ?

biraz daha olman lazım sanki.. patlamış mısır?