bıraktım.yaşamak bırakmak değil miydi zaten?İlk önce o çok sevdiğim biberonumu bıraktırdılar,aklım ermiyordu o zamanlar.eğer devamının geleceğini bilseydim hiç bırakır mıydım?sonra oyuncaklarımı bıraktım,gün geçtikçe hayat tüm sevdiklerimi alıyordu benden.ardından güçlü çocukluğumu bıraktım.hayatıma vurulan darbe oydu,bir daha düzelemeyeceğimi bile bile bırakmışım.kendime değer vermeyi bıraktım.en yakın arkadaşım oldu bir seneliğine,onu bıraktım.bir ara şiir yazdım,ansızın ve nedensiz yazmayı bıraktım.15 senelik evimi bıraktım.beni ben yapan o evi..sonra birini izledim uzaktan,onu bıraktım.gölgesinden bile tanırdım oysa.zaman geçti,yanımdaki insanları sevmeyi bıraktım.geceleri uyumayı bıraktım.İnsanları bıraktım.sonra tekrar şiire başlattı beni bir adam,sahte yaşamı bıraktım.İlk defa biri beni sevdiğini hissettirebiliyordu,yalnızlığı bıraktım.sonra,o mu beni bıraktı ben mi onu bıraktım;birbirimizi bırakmak zorundaydık ikimiz birden bıraktık.ve şimdi insanlara anlamlar yüklemeyi bıraktım.kendimi bıraktım.ümitsizdim,yaşama inanmayı bıraktım.sadece bana kalan zamanı bitirmeye uğraşıyorum,yakında nefes almayı da bırakırım.

körü körüne bağlanmamak ...herkes bırakır yaşamın bir parçasını;yaşanmışlıklarını bir kenara.bazen hüsran .umutsuzluk.ama toparlan.dogarken ailenden başkası mı vardı ki yanında sonradan hayatına girenler için heba edersin kendini.yıkılırsan çignenirsin...

@parasetamol insanları önemsememem gerektiğini biliyorum ama yine de önemsiyorum kendimden fazla,yapım bu.eğer ayrıldığım kişiden dolayı demişsen o toparlamıştı beni biraz kendi ümitsizliğine rağmen.herkesin gerçek yüzünü gördüm,eğer görmemiş olsaydım şu an diğer insanlar gibi mutlu olabilirdim.