ortama birazcık sen diye ekolanan bir ses verdiğimizde herkes bir çığ gibi hayattan soğumuşluklarini, zevk alamayışlarını, postmodern nihisilt ayaklarını, derin ve bireysel anarşist tavırlarını kopacak üzerimize. çünkü sen diye seslendim. sen burda bende olabilirim. ama bu bir ihtimal çerçevesinde gerçekleşebilir. bu durumda bir başka ihtimal çerçevesinde gerçekleşebilir. açıkçası ihtimaller hep bir ihtimal barındırıyor kendisinde. sende öylesin aslında bu bahsettiğim bende olabilirim of yine aynı ihtimale çıktım. her neyse sen yada ben farketmez. hep bir nümayiş icerisindeyiz. bak bunu derken bile entelektüel görünmeye çalıştım. buarada entelektüel kelimesi tek l harfiyle yazilir. bak hala yapmaya devam ediyorum. sende devam ediyosun. karşında sırlı bir cam var aksin ben oluyorum. sen değersizsin. bende öyle. sen yakışıklısın bende öyle. sen açsın bende açım. ama sen varsın ben yokum. ben sadece bir görüntüyüm. ontolojik olarak görüntü varlığı bize gizler hep. aslinda sende bir görüntüsün ama yoksun çünkü sadece görüntüsün ve bunun farkinda degilsin ve hic bir zamanda olamayacaksın. olduğun zaman tabi hemen varlığına ulaşmış sayılmazsın. binlerce kez kurup yikman gerekecek. varmak istediğin noktaya kisa yoldan ulaşmak çin kazdığın tünelin sonu hiçe çıkacak. ama bu hiç noktasını doğru adımlarla gidersen ulaşacaksin. hayatın bundan ibaret yaşayacaksın. ulaşmak istediğin noktanın farkına varabilirsen tabikide. neyse yoruldum bu safsatadanda.