İskeledeydim bu akşam,hava olabildiğince kötülüğünde,deniz hırçındı.en ucuna kadar gittim iskelenin.kimsecikler yoktu,insanlar belki de korktuklarından belki de lüzum görmediklerinden baya gerisinde kalmışlardı iskelenin,bense yalnızdım.dalgaları hiç bu kadar hırçın görmemiştim,onları da kızdıran aslında üzen bir şey vardı benim gibi.dalgaların beni kucaklamasını bekledim,ölümün.arada bir geriye dönüp bakıyordum göremediğim kimse var mı diye ama yoktu.bir süre dikildim olduğum yerde ve hiçbir şey düşünemiyordum şu an soğuk ve beni kendine çekecek güçte bir dalgadan başka,ölümün soğuk ellerinden başka.gözlerim buğulu gibiydi adeta gökyüzü simsiyah bulutları barındırıyordu gündüzleri neşeli saydığımız yüzünde,pek bir suratsızdı.denizin ortasındaydım ve kimse yoktu,bundan güzel ve üzücü bir şey de yoktu.ardıma baktığımda koca bir şehir uzanıyordu baştan başa aslında ufacık bir şehir,ufacık insanlarıyla dolu olan.o ufacık ışıklar hoş bir manzara oluştursa da hepsi sahteydi bilirdim.kulaklarım beni önemseyecek bir ses işitmek istedi,sessizce dinledim.bir ara birinin sesini duyar gibi oldum,sanırım tanıdığı birisine sesleniyordu.bana seslenmiş gibi yapıp kendimi dalgaların önünden çektim,yoksa gidebilirdim o sessizliğin içinde bir daha bulunamayacağım kuytuluğa.biraz daha az öfkeli bir yere geçtim,geçerken birkaç kişinin geldiğini gördüm,daha fazla o manzaraya katlanmamal için yüzümü tekrar denize döndüm.ben kendimden bile kaçarken geldikleri yetmiyormuş gibi ısrarla ateşiniz var mı diye seslendiler.İlkinde duymamazlıktan geldim,sigara içmek isteyen bir insan pekala ateşini taşımakla yükümlüydü.tekrar aynı rahatsız edici insan sesinin ısrarını duyunca olanların yüzüme armağanını bozmayarak soğuk bir hayırla iskelenin çıkışına yöneldim.esas çıkış denize inen yer olurdu ya,neyse.sonra sahilin kenarından yürümeye başladım kumlara bata çıka,hayata batıp çıkarcasına.dalgaların ulaşabileceği yere geldikten sonra bekledim.birkaç uğraştan sonra ayaklarıma ulaşabilmişti gecenin karanlığında kaybolmuş beyaz köpükler.anlık bir tebessümle hadi ama bunu yapamazsın dedim ve geriye doğru sendeledim.her güzel şeye yaptığım gibi.paçalarımı ıslatamamıştı neyseki haylaz.biraz dolanıp,sakin bir yerde kitap okuduktan sonra ait olmadığım kalabalığın arasındaki yalnızlığıma karıştım.

yalnız degilsin yalnız dost, dostum demek isterdim .

@brownistprenss mesele de o ya zaten herkes yalnızlık konusunda yalnız değil ama herkes yalnız,doğamız gereği olması gereken de bu belki.