yine ağlamaya geldim. kusura bakmayın. konuşabileceğim biri yok. neyse, bir insanın en büyük zayıflığı birini kendinden daha çok sevmesidir diye düşünüyorum ben. başkası ne düşünür bilmem ama son birkaç gündür bunu anladım. güzelce anladım. aşka inanmam çünkü yaşamadım da görmedim de. gözümle görmediğim bir tek allah'a inanırım. ama aile bu dünyada anlamlı olan tek şeydir. bir yere ait olmak, birileri tarafından kabul edilmek, karşılıksız sevilmek... umarım sevdiğiniz insanlar hep sağlıklı ve mutlu olur. çünkü en önemli şey bu. her şey bu. benim sahip olduğum tek şey bu. kendi ameliyatımdan önce bile, ilacı damarlarıma verdikleri sırada bile onlar için dua ettim. gerçekten bu kadar sevgi fazla. ağır geliyor. İnancım tam değil. her şeyden şüphe ederim. bayağı günahkarım yani, inkar konusunda, ama şüphe etmediğim bir şey varsa o da beni kendinden çok seven insanların olduğudur. İşte bu his çok tehlikeli bir his, anlatabiliyor muyum? bunu kaybetmekten ölesiye korkuyorum.

seninle saatlerce konuşabılırım. anlattıgın çoğu seyi biliyorum yaşıyorum fazlasınıda gördum hatta. zor ya yaşanmıyor. yaşanamıyor.