bugün yaşamda yürüyorum da nereye bakarsam bakayım hissizim. herkes aynı gibi geliyor. havanın soguklugu gibi içimde buz kesmiş sanki. ne zaman kurtulucam bu ölü topragından bilmiyorum. artık çok sıkıldım. yerinde duramayan şen şakrak uçan kaçan benide kaybettim. yüzler farklı belki ama yaşanılan sıkıntılar herkesce aynı sanırım. hergün bir tık daha ileri gidicegime geriye gidiyorum hepten pskolojimi bozdu bu şehir benim. çıkışlar kilitli sanki . herşey sanki bana karşı gibi hissediyorum. düşünsenize birşey yapmıyorsunuz ve konu yine size baglanıyor. zorla içeri sokuluyorsunuz sorunların . kendimi salona kapatıcam gidişle. kendimi koskoca sehirde en huzurlu hissettigim yer oraysa bir anormallik var demektir zaten. neyseki kahve iciyorum ve kitabımda başımda. lise den uniye ilk geçişde kuzenime aşırı kitap okuyan kimseyle diyalog kurmayan yönü için asosyal olup cıkıcaksın demiştim. İlginctirki degerli zihinler kalpler illaki vardır ama gördügüm cevre o kadar berbatki kitaplar daha cazip arkadan çalan sezen aksu daha cazip sıcak bir kahve daha cazip ...

defalarca kendimi kalabalık içinde izole edip yalnızlaşmışlığım ve ordan kaçıp gitme isteğiyle dolduğum halde yerime çakılıp kalmışlığım var. maddi manevi her anlamda yalnız kalmanın bana göre bi cazibesi var bence bunun bi müddet tadını çıkar @jackcarter :) hem belki de bu ruh halin hayatının dönüm noktasında olmandan kaynaklanıyodur kim bilir :)

dönüm noktası :) ilginç ama hayatımda sayısız dönüm noktası var. başımı belaya soktum sayısız şeyler yaw. universiteye geldigim günden beri ne kadar lüzumsuz iş varsa. sınava alkollü gidip sızdım . tesellim zaten 0 alcaktım. toparlandım dedim ders hayatımda bu seferde özel hayatmda istedigim rengi yakalayamıyorum . sanırım kendime gösterdigim özenden ötürü seçici yaklasıyorum. fizik elbette önemli ama bana konusurken bseyler hatırlatacak her anı sıfırlayacak bir rüya arıyorum. bakıyorum sadece ama göremiyorum. @ucuncunesilsaglikci