aşırı oyun delisiyim neredeyse mecbur kalmadıkça dışarıya bile çıkmıyorum . hayatımın 20 sinde yim ve zamanımı 4 duvar arasında bilgisayar karşısında geçirdim. sırf oyundan kopmamak için yapmadığım şeyler hakkındaki pişmanlıklarım günden güne çığ gibi artıyor. evden uzakta ailemden uzakta okuma ile eğlence arasında git gel yapıyorum,daha doğrusu bilgisayar arasında .öyle sandığınız gibi arkadaş çevrem yok her gün veya 2 günde bir dışarıda dolanmıyorum .habire bilgisayar başında arada kitapların başında geçiriyorum zamanı . en büyük pişmanlık da burada başlıyor, zamanımı öldürmek. aslında zamanım vardı ailemle sabah kahvaltısına, zamanım vardı ailemle gezip tozmaya, zamanım vardı televizyon başına oturup saatlerce sohbet etmeye, zamanım vardı ...gelin görün ki bu pişmanlık yaşımla birlikte ilerliyor çünkü biliyorum ki gün gelecek ve ben bunları yapacak fırsatı bulamayacağım. çünkü onlar o günlerde bu dünyada olmayacaklar.büyük pişmanlıktır sizi seven kişilerden uzak yaşamak , en büyüğü ise yanlarında olsanız bile onlarla iletişim kurmamak.fırsatınız varken tekrar sarılın , zaman hızlı geçiyor e elinizdeki fırsatı almaya aşırı meraklı . he bu arada ailemden biri ölmedi allah a şükür , dua da ediyorum her gün kısa zamanda beraber olalım diye. ama özledim lan vallaha da billaha hele anlattığım bu olay yok mu düşündükçe üzülüyorum. ama söz verdim artık yok, ne demişler geç olsun güç olmasın .ayrıca bu yazıyı sonuna kadar okuyup benimle aynı olmasa bile benzer duyguya giren arkadaşlar, İyi bireylersiniz, bozmayın kendinizi ,sağlıcakla kalın.✋