erkekler ağlamaz sözünü bu gün parçalamış bulunmaktayım. tam anlamıyla salya sümük olaraktan ...sebebini bilmiyorum birden geldi öyle delirdim galiba

aşırı oyun delisiyim neredeyse mecbur kalmadıkça dışarıya bile çıkmıyorum . hayatımın 20 sinde yim ve zamanımı 4 duvar arasında bilgisayar karşısında geçirdim. sırf oyundan kopmamak için yapmadığım şeyler hakkındaki pişmanlıklarım günden güne çığ gibi artıyor. evden uzakta ailemden uzakta okuma ile eğlence arasında git gel yapıyorum,daha doğrusu bilgisayar arasında .öyle sandığınız gibi arkadaş çevrem yok her gün veya 2 günde bir dışarıda dolanmıyorum .habire bilgisayar başında arada kitapların başında geçiriyorum zamanı . en büyük pişmanlık da burada başlıyor, zamanımı öldürmek. aslında zamanım vardı ailemle sabah kahvaltısına, zamanım vardı ailemle gezip tozmaya, zamanım vardı televizyon başına oturup saatlerce sohbet etmeye, zamanım vardı ...gelin görün ki bu pişmanlık yaşımla birlikte ilerliyor çünkü biliyorum ki gün gelecek ve ben bunları yapacak fırsatı bulamayacağım. çünkü onlar o günlerde bu dünyada olmayacaklar.büyük pişmanlıktır sizi seven kişilerden uzak yaşamak , en büyüğü ise yanlarında olsanız bile onlarla iletişim kurmamak.fırsatınız varken tekrar sarılın , zaman hızlı geçiyor e elinizdeki fırsatı almaya aşırı meraklı . he bu arada ailemden biri ölmedi allah a şükür , dua da ediyorum her gün kısa zamanda beraber olalım diye. ama özledim lan vallaha da billaha hele anlattığım bu olay yok mu düşündükçe üzülüyorum. ama söz verdim artık yok, ne demişler geç olsun güç olmasın .ayrıca bu yazıyı sonuna kadar okuyup benimle aynı olmasa bile benzer duyguya giren arkadaşlar, İyi bireylersiniz, bozmayın kendinizi ,sağlıcakla kalın.✋

allah var yukarda resmen odamda bağırıyorum ama ses çıkmıyor finaller geldi hala sarmaş dolaş fotoğraf atıyorsunuz olum gidin bi ders çalışın çalışma adına birşeyler yapın sizi göre göre bende dersten soğudum boş geçti günüm

14:00 15:00 sularında mühendislik fakültesi çalışma odasında oturan sarışın ten renginde kazak giymiş bayan arkadaşımız öküz trene bakar gibi baktığımın farkındayım ama hayallerimi süsleyen o kadın sensin

öyle bir yokluktayım ki adım attığım yer bile kuruyor çevremdeki arkadaşlarım durumuma el atmak istedi ayarlamaya çalıştı ama yine olmadı zaten bende bi bahtsızlık var anlamadım gitti hayatımı tek başıma bitiririm de gönül istiyo ki yalnız olmayayım, bide şu üniversite yıllarım sap şeklinde geçmesin diye çabaladım ama yok yarısı bitti kaldı yarısı allah büyüktür son seneye kadar umutluyum.

saat 15:30 civarı kütüphane bahçesinde telefonda konuşurken " baştan önce omuz gelir kanka biliyorsun değil mi " diyen kişi ne diyim allah yaratmış tanışabilsek güzel olurdu 😅