16 sene önce 25 yaşındaki küçük amcamı elim bir trafik kazasında kaybetmemizle başladı belki de her şey ailenin en değerlisiydi o herkesin gözünde ayrı bir yeri vardı arkadaşlarını içtikleri yerden almaya gitti ve bir daha dönemedi çünkü bir tır bulundukları arabayı biçti 2 arkadaşı gövdesinden ayrıldı amcamsa kafatası unufak bir halde ordan oraya sürüklendi sonuç amcam öldü ve tüm aile yavaş yavaş mahvolmaya başladı uzunca bir süre kimse kendine gelemedi zamanla bu acıyı alkolle atabileceklerini düşünmeye başladılar baktılar artık işe yaramıyor eşlerine hakaret ederek onları hirpalayarak döverek atmaya çalıştılar alkol cesaret veriyordu ya hani sonra bu da kesmedi onları kumara başladılar daha nice şeyler yaptılar derken paraları yavaş yavaş suyunu çekmeye başladı amcam ölmeden önce de vardı zaten bunlar ama amcamın gidişiyle her şey daha da tetiklendi sadece şimdilerde iflas bayraklarını çektiler ama henüz kimse duymadı evimiz arsalar dükkan her şey gitmek üzere ellerinden ama bunlara zerre üzülmüyorum giden mal mülk olsun onlar elbet kazanılır ama büyük bedenlerimizdeki çocuk ruhlarımız nasıl iyileşir onu bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni gerçekten üzüyor hayallerime sarılmak istiyorum eskisi gibi her acıya rağmen mutlu olabilen o çocuğu özlüyorum ama kaybettim onu bulamıyorum da nerde saklandığını bir bilesem keşke o zaman her şey güzel olacak ama o an bu an değil ne yazık ki

allah yardımcınız olsun, elden bisey gelmiyor çaresizlik kötü birşey ama allah bize yeter diyip devam edicez yaşamaya, kurtarmaya çalışacağız kendimizi artık kendi ailemizi düzgün kurabilmek için dua edeceğiz çabalayacağız napalim..

haklısınız ama sarılması zor bir yara açtılar bizde hep dağlandı sanıyoruz ama aslında içten içe kanıyor dediğiniz gibi elden bir şey gelmiyor ama belki bir gün gerçekten her şey güzel olabilir