küçükken babası çocuk esirgeme kurumunda müdür olan bir arkadaşım vardı. bizi hep birlikte oraya davet etmişlerdi. tabi kücük olduğumuz için ailelerimizde bizlerle birlikte geldi. o gün oraya gittiğimizde oradaki çocukların bizlere ağaçların arkasına gizlenerek bakışlarını hatırlıyorum. hepsi çekingen ürkek. kimse konuşmuyor. bizlerde çocuğuz bizde çekindik hepimizin elinden annelerimiz tutmuş, gözden kaybolmayalım diye tüm annelerin gözü çocuklarının üzerinde. hepsi böyle üzgün üzgün bizi seyrediyor. kimi gizlenerek bakıyor kimi oyun oynuyor gibi görünüp bizi seyrediyor bizlerde onları. yiyecek uzatıyoruz almıyolar. o kadar kötü bir durumdu ki. ve ben o küçücük yaşıma rağmen beni duyarlar üzülürler anneleri babaları yanlarında değil diye o gün anneme hiç "anne" diye seslenmedim. hatta annemin yanında bile oturmak istemedim. çok zaman geçmeden neredeyse hepsiyle kaynaştık odalarını gezdirdiler bizlere yaptıkları resimleri gosterdiler birlikte oyunlar oynadık. şimdi düşünüyorum ne güzel birşey yapmışım, ne güzel bir kalbim varmış. şimdi nerdeler nasıllar bilmiyorum belki çoğu anne baba bile olmuştur. ama ne zaman bu anıyı anımsasam hep yüzümde bir gülümseme belirir. ve herşeye rağmen bir ailemiz olduğu için de çok şanslıyız allah onları başımızdan eksik etmesin🙏

sen mükemmel bir detaysın kardeşim, sevdiklerinle mutlu bir ömür geçirirsin inşallah.

şuan hala o yuvaya gidip o duyguları tekrardan yaşamaya ne dersin. bence bunu yapmalisin. 👍

İçim sızladı..

rabbim de seni sevindirsin guzel kalpli insan