bugün arkadaşlarımla kahvaltı ederken bi kadın ve çocuğu geldi. paraya ihtiyacı olduğunu söyledi. ama bizde malesef öyle bi izlenim var ki para vermek içimizden gelmez. 'bunlarda ki para kimse de yok' muhabbeti yer etmiştir aklımızda. o an düşündüm. bi kadın çocuğunu nasıl bu tür şeylere alet eder dedim sonra yanlış düşündüğümü farkettim. asıl bi anne çocuğunun gözü önünde başkasına muhtaç durumuna düşmek istemez. bugün yine hayatın acımasız olduğunu öğrendim. adaletsiz olduğunu ve böyle devam edeceğini gördüm. elimden o an gelen tek şey o çocuğa elimdeki yiyeceklerden verebilmek oldu. o an utanarak aldı yiyeceği elimden ama sonrasında ki bakışı her şeye bedeldi. hayat onlara güzel olsun nolur.