bir gece ansızın yine buralardayım, son ses müzik ve yüzüme ağır ağır çarpan rüzgar ile sizlere yazıyorum. yorgunum , biliyorum herşey geçiyor ama bu yorgunluktan değil bitmekten hani şarj edersin telefonu kullandıkça azalır ya işte bir telefon gibi şarjım bitiyor, biterken batarya dişlerini kırmış gibi bir gecedeyim , dişleri kırdığımdan artık şarj olmuyorum ve bu bataryayı az az kullanarak sona ulaşmalıyım, okul açılalı 2 haftacık sadece 2 hafta ve bu 2 hafta benim şarjımı bitirdi, neden mi ? problemler ... yani artık bilmiyorum bu yorgunluk değil de bıkkınlıktan başka birşey değildir herhalde ama ağır ağır alıştım, iyi gelmeyen şeylerden gitmeyi bu günlerde gelip geçecek biz hep alışacağız ama ama alıştığımız içinde kaybedeceğiz çünkü alışmak kaybetmeye başladığımızı gösterir, alışmak kaybetmeyi değil umutsuzluğu gösterir , umutsuzluğu....

seni anlıyorum desem yeridir, dertlerini bilmiyorum ama yalnızlığın ne demek, nasıl bir his olduğunu bu umutsuzluğun insanı dört duvar arasında nasıl çürüttüğünü emin ol çok iyi biliyorum. diyeceğim o ki yalnız değilsin.