bugün tramvayda birinden çok etkilendim çok sıradan olduğunun farkındayım ama gerçekten bi filmin içinde gibiydim sanki. tüm yol boyunca duygularımı ifade etmek etmemek arasında gidip geldim. meydanda indim yemek yemek için bi yere oturdum o da gitti tabi. siparişimi verdim bekliyorum o an duygularımı ifade edememekten o kadar pişman olmuştum ki şuursuzca oturuyordum,pişman olmuştum konuşmalıydım hafızamdan bunlar geçiyordu... bi anda mekandan koşarak çıktım nereye gittiğime dair hiçbir fikrim yoktu çok düşük bi ihtimal olduğunu bildiğim halde meydanda,bulvar avm de koşarak onu aradım bir kere daha bir kere daha görme fırsatım olursa cesaretimi toplayıp konuşmayı kafama koymuştum lütfen allah'ım bu şansı bana ver ve bu sefer değerlendireceğim lütfen diye koşturuyorum... tam ümidimi kaybettiğim anda gördüm ve yanına gittim.
ve dediğimi yaptım elim ayağım titriyordu. sevgilisi olduğunu tanışmamız gibi bir durumun söz konusu olmadığını söyledi. erkek arkadaşın çok sanslıymış dedim gerçekten öyle ama... yeşilçam filmleri gibi bir son olmasını ben de çok isterdim ancak malesef. şunu söylemem gerek ki duygularımı ifade etmek beni bir ömür pişmanlıktan kurtardı hep o keşke ile yaşamak zorunda kalacaktım.

olsun , denemişsin helal olsun

helal olsun valla içinde kalsaydı daha kötü olurdu👌👍