ruhumdan içeri sızan hiçlikle, tüm beklentilerimi öldürüp; bekleyenlere teslim ettim kendimi. hissizliğimin öyküsüdür tüm yolların kasvetli sonları. her yeni günde geçmişe aralanan göz kapaklarının müsebbibidir bütün bu çağlayan zamanın ulaşacağı daimi kimsesizliktir. şimdinin hükümsüzlüğünün nedeni: günün, geçmişten yarına bağladığımız erteleyicilerinin, palyatif bir bilinmezcilik heyecanı olduğu gerçeği olsa gerek. o zaman elde dünün tahlili kalıyor yalnız. ama bir bütün olarak nasıl okumalayız tüm bu zamanı?