2009’da anneannem vefat ettiğinde annemi bütün kadınların içinde gözlerim yaşlı çağırdım bir odaya geçtik sarıldık dakikalarca ağladık ki hiç unutmam şu sözünü 49 yaşında bir kadın annesine “bizi bırakıp nereye gidiyorsun anne” dedi ben daha çok ağladım o zamanlar 19 yaşında çok gençtim ve dün halası öldü halasının ilk hastalandığını duyduğunda oda ölürse ben ne yaparım dedi kendi kendine gözlerim öyle bir doldu ki 25 yaşında bir adam olmasam gider ağlardım ne zaman halasının yanına götürsem sanki annesine anneanneme bakıyor gibi bakıyordu halasına gözleri doluyordu bende “hadi gidelim diyordum “ dün halasının halamızın cenazesine sırf bu yüzden gidemedim gece halasının evine giderken gözleri yine kan çanağı gibiydi ben duygusuz bir adamım annemi ağlarken görene kadar yediremedim kendime gidemedim bir insan tüm akrabalarını her şeye rağmen nasıl çıkarsızca severmiş annem ve teyzemler öğretti parayı pulu bırakın kenara insan biriktirin her iki tarafta da bize insan lazım olacak..

birileri gidince farkına varıyoruz genelde sanırım

sanırım öyle oluyor ne yazık ki

keşke anneler ölümsüz olsaydı..