ah ah bu aralar gene ikilemlerdeyim :( bir tarafta kalbim bir tarafta mantığım kavga edip duruyor. ya kalbimdekiyle acı çekeceğim ya da mantığımdakiyle düzgün bir hayat seçeceğim. öte yandan bayram diye memlekete gidiceğim ama öyle huzursuzum ki. gittiğimde hiç bir şey aynı yerinde olmucak ve geride bıraktıklarımı gelince bulamayacak gibi hissediyorum. kafam iyice karıştı.sanırım bunalıma falan giriyorum. şu an saçmalamışta olabilir. ne dediğimin bu aralar farkında değilim.

vazgeçmek istiyorum ama bir şey inadına beni direnmem için zorluyor. olmayacak duaya amin denmez dememem gerek biliyorum ama elimde değil. sanırım tükendikçe tüketiyorum sevdamı.

bir mesajla nasıl aptallaşabilir ki insan? hayat enerjim , mutluluk kaynağım olmuş farkında değilim. o boş boş konuşurken , ben hep bir yerlerden acaba beni seviyor mu anlamları çıkarmaya çalışıyorum . aman ne acizlik... hayatımda ilk defa bir şeye birine bu kadar aciz kalıp , zaafım haline getirdim. yanlış anlamayın beni ama zaaflar insanı güçsüz kılar. ben güçsüzlükten nefret ederim. bu sevda işlerinden nasıl kurtuluyorduk , ben çıkış yolunu bulamadım da?

hey gençler teyze oluyorum teyzee. İnanın bana bunun verdiği mutluluğun tarifi yok , sokaklara çıkıp bağırasım var :))))

gittiği şehirden bana selam söylüyor , orası da benim yokluğumu arar olmuş. özlemiş beni bir gün geçse de. gülüşümü özlemiş , onu görünce koşup boynuna sarılmamı özlemiş. avcunun içini öpüp "adamım" diyişlerimi özlemiş. tamam tamam ben uydurdum hiç özlememiş beni hem de hiç... tamam sakinim, sadece biraz hayal kurmak istedim...

vazgeçmenin zamanı geldi diye ısrar ediyor sürekli mantık , sanırım kalp artık ona boyun eğmek zorunda... neresinden tutarsam tutayım hep elimde kalıyor ve hep yaralarım kanıyor. merhem olması için yalvarsam da onun da elinden yüreğinden bir şey gelmiyor, gelemiyor.araya kilometreler girmeye başladığından beri bu şehirde oksijen kalmadı sanki. uzaklaştıkça uzaklaşıyor ve ben gülüşünü anımsamakta zorluk çekiyorum...

severek ayrılmak nasıl bir duygudur bilir misiniz? ağlaya ağlaya git demek. sırf canı yanmasın diye ondan uzaklaşmak. sırf canım yanmasın diye benden uzaklaşması. oysa ki ben ilk defa birini sevmiştim bu yaşıma kadar. annenin çocuğuna olan sevdası gibi , ama biz anca zifiri karanlıklardan gülümsedik birbirimize. neden anlaşamaz ki insan, severken? en uzağındayken kokusuyla uyanmak nedir bilir misiniz? gülüşü geldiğinde aklınıza sımsıcak nasıl olur ki insanın içi? yan yanayken sana da uzaktan bakmak. İçinde fırtınalar koparken , sımsıkı sarılmak isterken kaçamak bakmak. biz çok sevdik ama birbirimizin hayatlarında son durak olamadık. nasip değilmiş demek gerek ama insan diyemiyor...

bence eski hali daha iyiydi. olmamış bu yapamışsınız. ne demek minimum 80 karakter, sınırlamakta var yok artıkkk.