İnsanların neredeyse hiçbirinde vefa diye bi şey kalmadı. ben vefayı hayvanlardan öğrendim. hiçbi sahtecilik olmadan, hiç bi çıkar gözetmeden hemde. otogara gideceğim, servis bekliyorum, yanımda arkadaşım var bi köpüş gördük onun hakkında konuşuyorduk ne kadar sevimli falan diye kerata anlamış olacakki bize bakıp kuyruğunu sallamaya başladı. gittik bir güzel sevdik o yumuşacık tüylerini. ellerimizi yaladı, o masum kocaman gözleriyle sevgi dolu baktı. çok değil sadece 5 dakikadır tanıyodu bizi ama arkadaşım giderken gece vakti yalnız gitmesine gönlü razı olmadı takıldı peşine. bi süre tereddüt etti hangimizle olacağına sonra ben yorulmasını istemediğim için çağırdım. neyse biraz daha sevdim servis geldi arabaya bindim arkamda baktı tatlı tatlı kapının dibine kadar geldi neredeyse arabaya atlayacaktı. İşte bööyleeeee ne yaptım ben sanki ona da bu kadar vefa gösterdi bana? güzel bi bakış, hoş söz ve sevgi. şimdi soruyorum kaç insan bu kadarcık karşılığa bu kadar büyük bi vefa gösterebilir?

olaya bide şu boyuttan bak o köpek senin az bişey sevmene rağmen sana o kadar vefa gösterdi peki sonuç noldu arkandan öylece baktı şimdi bu olayı köpek yerine bi erkek koyarak uyarla düşün sonucuna bak.

bi erkek asla beş dakikada tanıdığı birine vefa göstermez

hiçbi insan göstermez daha doğrusu.

anlatmak istediğim o değildi neyse

4 tane köpeğim oldu bunu en iyi ben bilirim yemin ederim ailemizden birisiydi hepsi.hele son köpeğim boncuk rus finosuydu.herkese kuyruk sallar kendini sevdirirdi ve mükemmel güzeldi.ben ağlarken yanıma gelip kucağıma çıkardı patisiyle vururdu hep asla istemezdi ağlamamı.ve kelimeleri anlayan bir köpekti.ya ağlıcam şuan.bir hayvan delisi olarak eve gizlice köpekler alan ben *,* nolur hepsini bana verin ayy aşığım

dünyanın en güzel duygularından biri bu. hava soğuk ya üşüdüğüm için bi güzel ellirimi koydum üstüne sıcacıııkkk oldumm 😊