süper kahramanlarin bile kusurları vardır. görünmez olabiliyorum ama zamanı durdurup kendi istediğim gibi yasayamiyorum. gözümün önünde akıp giden hayatın bir ucundan tutup bende burdayım diyemiyorum. köşemde oturmuş sadece izliyorum. yaşamıyorum belki de aslında. 6 sene önce belki bende gömdüm kendimi toprağa. kendimce o kitaplarla, müzikle kurduğum dünyam beni boğmaya başladı bile. hepsi bana düşman oldu sanki. onlar bile diyorlar git artık istemiyoruz seni. ama gidecek bir yerim yok. kulaklikla dinlediğim muzik bile engel olamiyor benden nefret eden ic sesime. sadece zarardan ibaretsin diyor. artık anneme bile dert yanmak istemiyorum. onu mutlu etmem gerekirken kendi mutsuzluguma sürükleyemem. ama görünmez olmak artık canımı yakıyor. ağzimdan çıkan her kelimenin aslında kimseye ulasmayacak olması çünkü çevremde beni dinleyecek kimsenin olmaması, kalbindeki bu ağırlığın her geçen gün biraz daha artması... alıp giden hayatım için hiçbir şey yapamamak...

süper kahramanların bile kusurları var. kendin söylemişsin. o iç sesine de ki: şu dünyada nefret edilecek milyarlarca insan var ama sen onlardan biri değilsin. zamanı durdurma, akışına bırak.