süper kahramanlarin bile kusurları vardır. görünmez olabiliyorum ama zamanı durdurup kendi istediğim gibi yasayamiyorum. gözümün önünde akıp giden hayatın bir ucundan tutup bende burdayım diyemiyorum. köşemde oturmuş sadece izliyorum. yaşamıyorum belki de aslında. 6 sene önce belki bende gömdüm kendimi toprağa. kendimce o kitaplarla, müzikle kurduğum dünyam beni boğmaya başladı bile. hepsi bana düşman oldu sanki. onlar bile diyorlar git artık istemiyoruz seni. ama gidecek bir yerim yok. kulaklikla dinlediğim muzik bile engel olamiyor benden nefret eden ic sesime. sadece zarardan ibaretsin diyor. artık anneme bile dert yanmak istemiyorum. onu mutlu etmem gerekirken kendi mutsuzluguma sürükleyemem. ama görünmez olmak artık canımı yakıyor. ağzimdan çıkan her kelimenin aslında kimseye ulasmayacak olması çünkü çevremde beni dinleyecek kimsenin olmaması, kalbindeki bu ağırlığın her geçen gün biraz daha artması... alıp giden hayatım için hiçbir şey yapamamak...

insan bazen bir insanı, gecmise dair bir anıyı ya da dört bir yanı hatıralarla çevrili ona "ev" olmuş sözde sadece beton yığınını, bir kokuyu, bir sesi, belki de hiç gerçekleşmeyen hayallerini, hiç var olmamış gelmeyecek birini, küçükken çok sevdiği ama sonra kaybolan oyuncağını ve daha nice şeyleri özler. başka bir şehirde ogrencisindir ya da askerde mehmetçik. şehir şehir ülke ülke gezen bir gezgin belki de. ister daha okula yeni başlamış ol, ister yaşını başını almış bir aile babası/anne. kim olduğunu ayırt etmeden bulur seni özlem. çünkü insan çevresindekilere ister farkında olarak ister de farkında olmayarak bir anlam, bir değer yükler. ışte o andan itibaren o "şey, kişi" dünyanda bir varlık bulur ve zamanla senden pekçok şey alır götürür. tam da o anda senin icin özlemek başlar. bir şekilde çıkmıştır hayatından veya ulasamayacağin bir yerdedir. belki de bir telefon uzağında... varlığı bir yokluk olmuştur. peki ya hiç hayatında olmamış biri...hiç var olamamış, kurgulanmış anıların,hayallerin... ısmail abinin hiç gelmeyecek o gemiyi beklemesi gibi sende beklersin özlemle. kimdir nedir bilmezsin. ama o varlığını inşa etmiştir bir kere. yer etmiştir benliginde. o senin gelecekteki anilarindir.
bir gün ozlediklerimize ve "gelecek anilarimiza" kavuşmak dileğiyle arkadaşlar.

gerçekten yaşadığımı ve genç oldugumu hissedebildigim nadir anlar var hayatimda. onlardan biri de bugundu. uçsuz bucaksız yesillik,masmavi gökyüzü ve güneş... yapamayacağımı düşündüğüm halde ciktim o tepeye tirmandim. aklimda hep dusucem korkusu vardı ama sonra kendimi bana çok yüksek görünen ve beni korkutan yere başarıyla tırmanmış bir şekilde aşağı bakarken buldum. İcimde batiparkta güneşin altında otururken yaşadığım huzurun aynisi...sonra fark ettim ki korktuğum ve yapamam dedigim çoğu şeyi yapabilirmisim ben. eee @lacivert inde dediği gibi önümüzde daha yapılacak çok şey var sonuçta.😊hem bahar da geldi.🌼☀ hazır fırsatımız varken kendimize daha çok mutlu hissedebilecegimiz anlar yaratalim. kısa bir pollyannaciliktan sonra dersin başına gecebilirim artik. hepimize kolay gelsin arkadaşlar.

"sen neden hic konusmuyorsun?" bütün bir hayatımı bu soru üzerine kurabilirim. neden bu kadar sorun oluyor benim suskun olmam? anlatacak ilginç bir seyim olsa ben zaten konusurum, susmam hatta(gerçi klasik elestirilir miyim tribinide devreye sokarsak susabilirim yine de). ayrıca ne anlatabilirim ki? bak ışte millet konusmaya trilyonlarca konu bulur, hatta 1 dklik konuyu yağlar ballar 1 saatte anlatir. bense kesilmiş film gibi. konusmaya bir konu bulana kadar da beynimi patlatirim. sonra gelsin sessizlik. düşünün sırf bu sessizlliklerden korktuğum için(korkmak evet) kimseyle başbaşa kalmak istemem. önceden bu kadar sıkıntı olmuyordu ama yurtta odada 2 kişi olunca... siniftaki hoşlandığı kiza açılmaya çalışan erkek çocuğu gibi hissediyorum bazen kendimi. neden insanlarla konuşmakta bu kadar zorlaniyorum? belkide ortak bir nokta bulmam gerektiğini düşündüğüm içindir. ee insanlari sıkmak olmaz sonuçta. ha birde bu durum yazarken tersine dönüyor. resmen iç sesimin çenesi düşüyor. ya da evde. susmam hic.(su an kendimi bir şeylere ikna etmeye çalışıyorum sanırım)belki iletişim kurma konusunda eksiklerim vardir bilmiyorum. belki de içine kapanık bir insan oldugumdandir. neyse su an susmam gerektiğini düşündüm çok yazdim gibi bir his var icimde. susayim ben en iyisi😶güzin abla köşesi sona erdi.

merhaba dedikodu ailesi.😊👋(burada gunaydin anonsu yapan coşkulu dj sesi hayal edin) uzun zamandır anonim anonim takılıyordum ama artık benimde bir nickim olmalı dedim ve yüksek musaadelerinizle dedikodu ailesine katıldım. iyi de ettim bence.güzel güzel yazarım artık. 😇