günlerdir uyuyamıyorum, uyku ihtiyacımı uyuyakalarak karşılıyorum. İştahım kapalı yemek yiyemiyorum. midem baştan sona yediğim ihanetler ile dolmuş durumda. bazen çok yalnızlaşıyorum. çevrem kalabalıkken en yalnız kişi oluyorum. kalabalığa dahil olunca aksi tavırlar ile soyutluyorum kendimi. son zamanlarda. evet son zamanlarda bunlara fazlası ile maruz kalıyorum. beynimin içindeki sinirlerde dolaşan yavru akrepler var. hepsi iğrenç bir şekilde büyümeyi beklemeden, üreme evresine gelmeden çoğaldıkça çoğalıyor. beynimin basıncını arttırıyorlar. sinirliyim, gerginim, kırgınım ve bir o kadar da üzgün. koskoca bir hiçlikteyim. kendimi bulamayacağım kadar büyük bir hiçlikte. tahammülüm de yok kendimi aramaya.
gittikçe kayboluyorum.

yakında geçer, ama geçene kadar sende kendini yer bitirirsin. sana bise soylim mi öyle bi gececek bu ihanet yaran sonra dönüp arkana buna mıydı be yaşadığım tüm çile diyeceksin, değmediğini bi kere daha anlayacaksın. çok yıpratma kendini sana tek tavsiyem

acı anında, düşünemiyor insan. nasıl geçecek ki diyor? ve bu soruyu sorarken sanki nefes alamıyor. ama geçecek, herşeyin geçtiği gibi acı da geçecek, zaten bazen acı'nın geçmesi de acıtır. çünkü o acı geçerken, sevdiğin kişi de gelip geçer. herşey biter.

renkli insanlarla vakit geçirmen gerekiyor. biraz da vurdumduymaz olmak gerek.