zamanım doldu, bu şehir artık beni boğuyor. duvarlar çığlık atıyor resmen üzerime basıyor, kim bilir kaç defa aynı yoldan geldim gittim ama bu sefer bu insanlar beni yordu. ben gidiyorum sırtıma çantamı aldım hazırlandım ve karar verdim.küs değilim bu şehire bir gün dönerim belki..ama bu insanlara küsüm sizleri hiç unutmayacağım, hep aklımın bir ucunda sizler olacaksınız. bir gün keşke diyeceksiniz ama artık alone yanınızda olmayacak. hayat mutluları değil; acıları, kederleri yazıyor. en çok ne isterdim bilir misiniz ? benimde sevgili problemim olsun benimde normal insanlar neye kafa yoruyorsa ona kafa yormak isterdim ama hiç öyle olmadı. hep yaşıtlarım ile aynı olmak isterdim ama hayat bana hep bir 5-10 yaş fazlalık keder koydu. pişman mıyım ? değilim, şükürler olsun çünkü bu sayede tek başına ayakta duran bir kovboy çıkardılar. tırnakları ile kazıya kazıya geliyor bir yerlere onlar mutlu mesut yataklarında yatarken ben gecenin ıssız rüzgarında yıldızlar ile dertleşiyorum tek fark bu işte..he unutmadan bana diyorlar ki bırak eskileri bırak bırak. unutuyorlar ki hayattan ders almayan kişi alkollu sürücüden farksızdır. çünkü ders alan kişi alkol ile sürücü koltuğuna oturmaz, en büyük benim demez, gerektiği yerde öfkesini kontrol eder ve zamanı gelince ne yapacağını bilir.söylemeden edemeyeceğim ben ne kadar devrik cümle kuran , anlattığını anlatamayan biri olsam da yani kelimeler benimle uyuşmasa da umarım gerçekte birileri benim ne demek istediğimi anlıyordur, sağlıcakla kalın gerçek ile yaşayanlar ve kendini kandıranlar.....

bunu sanki ben yazmışım gibi