birçok kişi çevresi arkadaşlarla dolu sosyal biri olmak ister özellikle üniversite ortamında. bense yalnız kalmaya çalışmak konusunda yoğun bir çaba içerisindeyim. birilerinin derdini dinlemek, yardım etmeye çalışmak, birileriyle bağ kurup hayatına dahil olmak vs. o kadar yordu ki beni artık pes ettiğim noktadayım. sakinleşmek ve kendime odaklanmak, huzuru hissetmek istiyorum. başkalarının dertleriyle dertlenip onlar için kendimi paramparça yapmak ağır bir yük bindirdi omuzlarıma. bir süre hayatın bir köşesinde kitabıma gömülüp arada derslerle boğuşursam bu yük zamanla kalkar diye umuyorum. yaşam merkezi’nde o dışarıdaki masalarda bazen böyle tek başına oturmuş kitap okuyup çay içen insanlar görüyorum kalabalığın arasında. öyle insanları izlemek bile huzur veriyorken öyle olmak nasıldır kim bilir.

yalnız insanlar ikiye ayrılır.çok azı gerçekten istediği için yalnızdır.hatta bu insanlar bir türlü yalnız kalamaz.yalnız insanların büyük bir kısmı ise istediği için değil topluma adapte olamadığı için,çeşitli sorunları olduğu için yalnızdır ve bu hiçte iyi bir durum değil.