gercekler hep dram midir?

genel bir kargasa icinde olsamda ruhumun karakterimin gelistigini hissediyorum.duygularim canlaniyor yillar sonra paslar icinde olmasina ragmen yinede zorla donen bir carkli gibi hissediyorum

yakinda dedemler gelecek.ailede en cok benzetildigim kisidir dedem.cok soylenir negatiftir ama cok durusttur kimseye borc yapmaz sinsilik bilmez samimidir komiktir sevdikleri icin fedakarliklar yapar.kucuklukten beri 1400 lira maasina ragmen mutlaka bize harclik verir falan.

en son universite 2ye gecmisken gelmislerdi geldiklerini duydugumda "kimseyi istemiyorum misafirlerden nefret ediyorum psikolojim bozuk" diye bagirdim cagirdim isyan ettim.dedem tam 78 yasinda ve "bu son gelisimiz olabilir" demis.icimde bir aci hissettim.bu yillar sonra hissettigim bir sey."dibimde insan olse etkilenmem o hale geldim" derdim ama degilmisim.dedemi cocukluktan beri cok severdim.2013 le 2016 arasi tam 3 yil hic gorusemedik ve aradan 2 yil gecti

nefretten intikam hirsindan onumdekileri goremiyormusum meger.yillar sonra hissettigim bu aci hissi aslinra cok degerli

universitede son senem annemin dedigi gibi hayatin basindayim evdeki olumsuzluklara kapilmamaliyim falan bunca zaman bunca olayla ne hale gelmisim meger.koca insan oldugum gercegi sorumluluklarmin olacagi gercegi kiz kardesimin ileride evlenecegi gercegi nefrette etsem tum aile "artik olsunde kurtulalim" desede oldugunu dusundugumde icimde bi aci veren babam gercegi...

ruhum aciyabiliyor artik ve bu yillardir olmayan bir seydi gecen melek gibi arkadasimin insanlara yardim etmekle ilgili soyledigi sozler bu etkiyi yapti once sonrada demin annemin anlattiklari..

egomuz korkularimiz ofkemiz dikenli bir kalkan bizde o kalkanla iyiliklerin guzelliklerin ustune kosuyoruz gibi nefret her iyi seyi bizden uzaklastiriyormus meger.

ama hayat boyle gecer zaten hayallerimiz mazeretlerimiz ve pismanliklarimiz...yaralarimi sariyorum ayaga kalkacagim gunler uzak degil.kendimi tanimaya basliyorum ruhum hissederek huzunlenerek uzulerek hayatta oldugumu insan oldugumu anlatiyor bana.en son ne zaman agladigimi hatirlamam ama uzun zaman sonra ilk defa gozlerim dolmaya calisiyor.duygularimin firtinasina ragmen irademin iyi bir kaptaniyim yinede.

ben de senin paylaşımın altında günah çıkartym biraz.
geçen akşam gördüğümüz adamı anneme anlatırken yine ağlamıştım. hâlâ düşününce içim acıyor. aslında iyi falan değilim. melek gibi olmaya falan da çalışmıyorum hatta belki tam aksiyim ama içimde engelleyemediğim bi sevgi var o gün de söylemiştim ya bu elimde değil varolan tüm canlıları seviyorum. bu hissim yüzünden kendimi bazen aptal hissediyorum aslında. birine bi şey olunca hemen elimden geleni yapmaya çalışma gibi saçma bi içgüdü. hayat bana tekme tokat dalarken ben hâlâ nasıl böyle olabiliyorum onu da anlamıyorum ama içimdeki yaratığın uykuya dalmasının da senin sayende olduğunu biliyorum. kafamın içinde dönüp duran şeylerin asla düzelmeyeceğini kabullendim ama o hisleri uyuşturmak bile fazlasıyla yeterli benim için. çünkü o yaratık uyuduğunda geriye sadece sevgi ve huzur kalıyor, tüm karanlık ve kaos yok oluyor.

sen bir meleksin icindeki canavara ragmen hemde, o canavari susturan sey ben degilim sensin senin merhametin sevgin guvenin karsilikli olan sevgimiz guvenimiz dostlugumuz