annemi özlemekten ölücem ve gram ders çalışma isteği bulamıyorum içimde ve söz verdim bütlere kalmayıp erken gelicem diye fazladan stres yaptı bu bende, toparlayamıyorum da bir türlü şu an herkes bundan yakınıyo baya kalabalığız sanırım. birini düşünme aşamasını da geçtim aslında , beğenileri kafamızda büyütüp abartıyoruz sanırım. buna rağmen niye çalışamıyorum önce nedenler sonra çözümler.. yazınca biraz rahatladım aslında durun ben bi çalışıyım en iyisi. final çarpması yaşıyorum kafam karışık galiba dostlar iyi akşamlar 😃

kendini iyice bırakmışsın, muhtemelen gece sabaha kadar oturup akşama kadar yatıyosun. İyi değilsin. onu seviyorsun onu özlediğin için canın yanıyo biliyorum, gelsin istiyosun.senin için üzülüyorum, canım acıyo böyle gelip tüm yaralarını sarmak istiyorum ama beklediğin ben değilim. en fazla yara bandı olurum senin yarana ben. o yüzden uzaktan bakıp sessizliğinde boğulmaktan başka çıkış yok. lütfen kendini toparla lütfen iyi ol. kalk bi bak kendine ne yapıyorsun? küfür ede ede mi düzelticeksin yolunda gitmeyenleri? uyuyunca mı geçicek? geçmez ki. adımı bildiğinden bile emin olmadığım adamın içindeki yangında yanıyorum. peki bu nasıl geçer ? derslere adarım kendimi olması gerektiği gibi.
sende derslerine odaklan başarı bazen en iyi tesellidir. ben adım atmıycam sana doğru ama sen eriyosun bu dayanılmaz. kendine gel olur mu? annen görse çok üzülürdü , dua edicem. İyileşirsin umarım.

oğlum bu kızları nasıl üzüyonuz la? böyle saatlerce ağlamalarına neden olacak yüzünü yastığa gömecek kadar ne yaşatıyosunuz ya? arkadaşımın acısı benim acım, yazıklar olsun. aramamak adam gibi bile bitti demeden sırtını dönmek adamlık mı? oğlum arada bi bakın aynada kendinize kalıbınızın kaçta kaçı kadar adamsınız? onuda geçtim insanlık bunun hangi tarafında? sürekli kızları suçluyorsunuz elbette var öyle kızlarda ama azınlıktalar. biri sizi canınızı yaktı diye acınızı başka kızlardan çıkarmayın. İnatla kimseyi sevmiycem amma velakin canını yaktıklarınız bazen benim dostum çıkıyor. yapmayın adilikte marka olmayın. İlahi adalete inancım sonsuz yaktığınız kadar yanarsınız umarım.

kafaya takmama olayını başaranlara imrenirdim hep ve sonunda oldu, bende başardım. İyi mi geldi? evet .buda mı gol değil olsun nolucak ben mi kurtarıcam dünyayı yalnızlık iyidir diyorum yada biri canımımı yaktı o onun şeref noksanlığı diyip üzerinden güzel bir çizgiyle geçiyorum bu kadar sonra gayet iyiyim :)

bugün merkez kütüphanenin ordaki durakta r11 den inerken pardon kendimi atarken üstüne düştüğüm kız arkadaştan çok özür diliyorum bir kez daha, nerden geldiğini şaşırdın ve inerken ezdiklerim sizdende. allah hepimize sabır versin arkadaşlar çekilir dert değil bu r11 mevzusu.

gece ne kadar güzel, parça parça olmuş bulutların arasında biraz mavilik kalmış. kalbimiz gibi, orda da bir şeyler kalıyor, hiç bir acı hiç bir karanlık yok edemiyo o maviliği. İşte o mavilik umut.. böyle durur sol yanımızda, bu gün farkettim de kendimi teselli etmeyi kabul etmeyi en çokta alışmayı öğrenmişim. hayat öğrenmekten ibaret değil mi zaten? şimdi yoldayım yan koltuk boş ve evime gidiyorum. biliyorum orda da mükemmel değil çoğu şey ama bana ait yada ben oraya ait.. diyeceğim o ki yol huzurlu.. yalnızkende, sevilmiyorkende, hatalar yapmışkende huzurlu.. son dediğin bitti toparlayamam dediğinde bile huzurlu sadece görmek gerek hala güzel şeyler var, hala düzeltilebilir bazı şeyler, geçebilir, unutulabilir.. demem o ki gözyüzü hep mavi, o umut hep sol yanınızda..

her r11 e binişimde mutlaka rezil oluyorum :) ya ayağım takılıyo ya çantam yada dengemi kaybediyorum.bana kaderimin bir oyunu mu bu?

her yerde kendimi fazlalıkmışım yada sorunmuşum gibi hissetmeye başladım. birinin kimsesi olmayan herkes yalnız mıdır ki? niye böyle hızla batıyorum? belkide saçmalıyorum. bilmiyorum işte. bazı şeyler yorucu, değiştiremiyosun çözüm bulamıyosun elden gelen kocaman hiç, hayır aşk hayatını kastetmiyorum aile diyorum. kollarım çok kısa, ben yetişip toplayamam ki babamın döktüklerini. ben yoruldum, çok çok yoruldum.. kaldırmaktan, taşımaktan, taşıyamayıp düşmelerimden.. aynaya bakıp bakıp bu ne çok sevilmemek demekten, kırmaktan korkmaktan, özenle seçmekten kelimeleri, alttan almaktan, anlayışlı olmaktan, üstüme basanları yutmaktan, uyuyamamaktan, çıkamamaktan içimden. ön yargılarınız sürekli ben ben ben demelerinizden, saygısızlığınızdan, yemekhane sırasında çatal kaşığı almam azıcık uzun sürdü diye hadii diye tıslayan ve onun gibi sabırsız anlayışsız insanlardan, insan olamayışınızdan, dost olamayışınızdan, sizi her dakika görenden gram utanmayışınızdan.. kalbinizi kullanın, toplum olarak ihtiyacımız olan bu.

haftanın sadece 3 günü okula gidiyorum oda dolu dolu bile değil. tamam bu çok hoş ama ailemden bunun için mi ayrıyım ben ya? bari değseydi. ders çalışsan çalışacak bir şey de yok. emek harcamıyorum ailemi boşuna yoruyorum gibi hissettim. bir şeyler yapmamak bana göre değil.. burdan sonra ki durak depresyon sanki..

herkesi eleştirmek ve kusur bulmak için bakmak çirkin. ahahha şuna bak ya mal, salağa bak ne giymiş, aaa ne demiş x kişisi gördün mü.... soyutluyo insan sizin gibiler yüzünden kendini

bu gün içim döküldü. kalbim dursun istedim şu anda. kimsem yok bu lanet yerde. şimdi evimde kız kardeşime sarılıp uyumalıydım. annem hastanede, nasıl olduğunu kendi gözlerimle görebilirdim. bu kadar üşümezdim. bilgisayarım yok bu lanet ödevi nerde yapıcam diye düşünmezdim. kalkar bi kahve yapardım. saçmalar saçmalar kendim gülerdim. bu şehri ve buz gibi soğukluğunu sevemedim. evimi özledim, muhtaçsızlığımı özledim. çaresizliği sevemedim.. kollarımın yetişemediği yerde bıraktıklarımı özledim. ben gitmek güzel sanmıştım. ben istiyorum sanmıştım. çok ağırmış , bana çok gelirmiş bu yalnızlık..

İnsanların bana sürekli bir şeyleri lütfediyomuş gibi davranmasına tahammül edemiyorum. yanımda ailem yok evet, kimse zaten onlar gibi sıcak olamaz bunu beklemiyorum ama daha insancıl olunabilir. kafasını duvara sürtüp kıvılcım çıkartmak istiyorum bazılarının.