bir kaç haftadır aynı atakum dolmuşunda denk geldiğim kızıl saçlı mavi gözlü hanımefendiye sesleniyorum. bu kadar güzel olunur mu? yazık değil mi diğer insanlara? masmavi gözlerinle karayipler'in okyanuslarını kıskandırman yazık değil mi? mavi kelebeklerin 1 hafta taşıdığı benzersiz mavi renk pigmentlerini senin ömür boyu gözlerinde taşıman reva mı? nasa'nın yıllarca geliştirip kızıl cüce yıldızların sırf o kızıl renklerini gözlemlemek için o kadar masraf yapıp senin daha güzelini saçında taşıman tüyü bitmemiş amerikalı yetimlerin hakkını yemek değil mi? neith okunu büyülü yay ile kilometrelerce uzağa atabilirken, sen kaşlarının o mükemmel kıvrımını tanrıların silahlarını kıskandıracak şekilde kullanıp milyonlarca kilometre öteden kalbimi delip geçmen ilahi suç değil mi? maradona'nın eliyle attığı gole tanrının eli denirken senin evren tarihinin en güzel eline sahip olman haksızlık değil mi?

yıllarca ekşi sözlük yazarlığı yaptım. İlk defa bu sitede sistemden banlandim.

müzisyen arkadaşlar varsa aranızda grup kurmak istiyorum, 6 sene vokal yaptım. İstanbuldan döndüm samsuna, memlekette tanıdık müzisyen kalmamış. kasmadan keyfine çalarız bi stüdyoda. İyiyseniz sahne falan da yaparız cebimize para girer. öyle yıllarca enstrüman çalmanıza falan da gerek yok maksat müzik yapmak.

kim olduğumu biliyorum. ne olduğumu. neleri sevdiğimi. nelerden nefret ettiğimi. nelerin beni hissizleştirdiğini. nelerin bana haz verdiğini biliyorum. ve kaçıyorum kendimden. olabildiğince uzağa. ardıma bakmadan koşuyorum tüm gücümle. ama bir süre sonra fark ediyorum aslında olduğum yerde dairler çizdiğimi. yıllarca o karanlık ormanın derinliklerinde kötü kurttan kaçtığımı sandım ama kaçtığım şeyin sadece bir yansıma olduğunu çok geç fark ettim. hiçlikte yankılanan o duyduğum ses, beni ölümüne korkutan o canavar, bunu kabullenmek çok zor, o benim. kaçtığım, korktuğum şey benim. simsiyah gözleri, korkutucu suratı ve kalın boğuk sesiyle bana bakan o şey sadece aynadaki yansımam. korktuğum yerdeyim. benden ayrı biri değil o ve onunla bir olmayı kabullenmek zorundayım. daha ne kadar kaçabilirdim ki zaten. ne olduğumu biliyorum ama onunla bir olup kendimi kabullenirsem olacakları da biliyorum. atlattım sanmıştım, kaçıp kurtulabilmeyi başardığımı sanmıştım ama bu gölgenden kaçmaktan farksız. yapabildiklerimi kabullenmek onu kabullenmek demek ve onu kabullenirsem bir olduğumuzu da kabullenmişim demektir. bu bana beladan başka bir şey getirmez.

kendimi bildim bileli çok fazla şey yaşadım hep. sürekli sorunlarla uğraşmak, sürekli mücadele içinde olmak ve bir yandan hayatla uğraşıp bir yandan sevdiklerini güvende tutmaya çalışmak artık beni yormaya başladı. tükenmenin hiç sırası değil. şu aralar zaten depresyona falan girmeye de zamanım yok. benden hep mücadele etmem bekleniyor ama ben daha kendi dertlerimi çözemiyorum nasıl başkalarına faydalı olabilirim ki. kalan son gücümü de aileme harcıyorum ve bu bir süre böyle devam edecek. peki ben hayatla boğuşurken içimdeki karanlık bir fırsatını bulur da beni yakalarsa.

sevgili omü dedikodu sakinleri. buraya aylar sonra girip,sizleri hala şen şakrak görmek beni fazlasıyla mutlu etti. onu haricinde içinizde osmanlıca'dan anlayan var mı öğrenmek isterim,zira; internete bir sürü ilan vermeme rağmen elimdeki metinleri türkçeye çevirecek bir insan evladı bulamadım. eğer bu konuda bilgi sahibi biri varsa lütfen bana yardımcı olabilir mi? emeğinin hakkını vermek suretiyle tabi ki. yıllarca buraya itiraf yazdım,bugün de böyle bir şey paylaşmak durumunda kaldım. herkese şimdiden teşekkürlerimi sunuyor,iyi akşamlar diliyorum 😊

hiçbir şehir bu kadar mutluluk ve hüznü bir arada hissettirmemişti bana. o kadar güzel insanlar kazanmışım ki. bu nasıl oldu hiçbir fikrim yok. arkadaşlık da nasip, ve benim nasibim çok güzelmiş bu yönden. hangi birini nasıl anlatırsam anlatayım kelimeler tarif edemez. şimdi dönüyorum samsun’dan. sanki yıllarca burada bulunmuşum da bi aradan sonra gezmeye, anıları tazelemeye gelmişim hissi verdi bana. bunu hissettiren tabiki şahıslardı. hayaller randevularda birleşti, güzel günler geçirdim. şimdi tekrar bunun hayalini kurmaya bile hakkım yok gibi hissediyorum. tekrar nasip olur mu bilmiyorum ama umarım sizler (siz olanlar anladı) denizli’ye gelirsiniz de ben de aynı hissi size yaşatabilirim 🙏🏻

neden beni sevmedi değil! ben onu neden bu kadar çok sevdim yıllarca gizledim diye bir haftadır her akşam içtik arkadaşlarla cevabını tabii ki bulamadık sarhoş olmadık ama sorunun cevabını da aramadık.. siz şimdi hüzünlü bir şey beklediniz ama öyle olmuyor o iş gençler asıl sorunum alıp geçtiğim dersleri tekrar alıp haberim olmadan kalmış olmam...

yıllar insan yaşamından neler alıp götürüyor. en son 9 yıl önce gördüğüm en iyi arkadaşımın ablası bir şekilde bana ulaştı ve dün itibariyle tekrar görüşmeye başladık. ey gidi, bir zamanlar en yakın arkadaşım şimdi evlenmiş olarak çıktı karşıma. çok şaşırtıcı hatta aşırı şaşırtıcı. dedim ya onu en son 9 yıl önce görmüştüm ağlayarak ayrılmıştık birbirimizden, şimdi o bambaşka bir yerde ben bambaşka bir yerdeyim. geçmişimin tekrar önüme çıkması ne kadar güzel olsa da bir yandan korkmuyor değilim hani. çünkü o zamanlar en masum olduğum yıllardı şimdiye göre ne kadar diğerlerine oranla olmasa da.
çok güzel bir şey yalnız. çünkü kendimi keşfetmeye ilk başladığımda o vardı yanımda. yıllarca tek arkadaşım oldu hatta kız kardeşim oldu o zamanlar. İlk yemeğimizi bile birlikte yapmıştık biz. yaa duygulandım ben be😭