bundan tam 10 yil once atilmis ilk post. atan sahis belki de yasamiyor bile

bi arkadaşım vardı cocuklugumuz birlikte gecmisti evlerimiz yan yanayadi birlikte büyümüştük bundan tam 5 yıl önce internet kafede birlikte oyun oynuyorduk benden 1 saat önce eve gitti o moralide baya bozuktu 1 saat sonra da ben otobüsle eve geciyordum bi baktim onlarin kapısının önünde ambulans polis falan var otobüstekiler intihar falan diyolardi kendi icimden yok artik 1 saat önce yanimdaydi abisi falan mi intihar etti acaba diye düsünürken bir anda cocuklugumun en iyi dostunu kafası paramparca bir sekilde gördüm sonra öğrendim ki sevdigi kız yüzünden yapmış cenaze namazi kilinsin diye kaza falan dediler kildirdilar cenaze namazindan sonra gömerken babasi aldi kefeni koydu mezara yanina yatti allahini seven beni oglumla gömsün dedi o kadar zor günlerdi ki benim icin hala kafami yastiga koydugumda aklimdan gitmez

gulmek isteyen varsa 😄 alin size hediyem bundan tam 14 yil onceydi 😂 guzel bir cocuktum okula yazildim herkes gibi bende ne oluyor diyordum bura neresi agliyanlara bakip guluyordum annemle ayrilma vakti geldi gitti diger herkes agliyo ben guluyom o gun hayatimin en iyi en guzel ogretmenim annem gibi semine hocamla tanistim. ve her ogretmenler gunu evine giderim neyse sonra zaman gecti sinifin reisi oldum sonra 1.siniflarin reisi oldum ondan sonra ortam kuruldu ebecilik saklambac uzun esek oynuyoruz iste sonra okumayi ogrendim yaziom yani.bigun odevimi yapmayi unuttum semine hocam bana vurdu agladim yanagim kizardi sonra kactim okuldan eve gidip bi kagida not yazdim" el yazisiyla; ben o.... daha okumuyacagim,beni aramayin cok uzaklardayim" dedim. ve o gun kactim herkes bir oldu beni ariyor gece ilerliyor sabahin 2 sine dogru apartmanin arkasinda kolinin icinde uyuya kalmisim oyun oynarken buldular beni 😄 sonra sevdiler bu yazi ney orhan ne ara ogrendin dedi annem,niyr ksctin sen dedi. "semine hocam bana vuydu ben okumam daha" dedim gulduler.sabah oldu hocanin yanina gittik semine hocam seslendi o... gel buraya ben hem doverim hem severim dedi bida duymuyum dedi op beni hadi gec iceri dedi. reis geldigi icin sinifta mutluydu

dün, bundan tam üç buçuk yıl önce yazdığım bir yazıyı buldum tesadüfen. kalp kırıklığıyla yazdığım satırlar. onca zaman sonra yazdıklarımı okurken, o acıları hatırladım. yaşadım içimde tekrar. kim bilir belki bir gün yazarım buraya da o satırları. ha bir de aklıma gelmişken, önyargılarınızdan kurtulun millet. İnsanları tanımaya anlamaya çalışın. ve hiçbiriniz mükemmel değilsiniz bunu unutmayın.

mademki içimizi dokuyoruz bende içimi dokuyum o zaman. bundan tam 5 yıl önce bi trafik kazası geçirdim. çok ağır bir kaza. ölümün ne demek olduğunu iş de o zaman anladım saniye hatta saliselik bir an. o kazanın her ani mi h gibi aklımda ve üstünden ne kadar zaman geçerse geçsin hep aklımda olucak. o kaza bende derin izler bıraktı cevremdekilere aileme bunu ne kadar hissettirmesemde aynaya her baktığımda canim yanıyor ama bunu kimse bilmiyor. neyse uzun lafın kısası su dünyada geçirdiğiniz her ani mutlu olmak ve insanları mutlu etmek için geçirin. çünkü hayat çok kisa.

İnsanların içleri, huyları hala aynı, dışları değişmiş. belki biraz daha iyi rol yapmaya başlamışlardır belki de yorgunlukları artmıştır. ama yine de huyları aynı kalmıştır. İçleri aynı kalmış dedim ama tabi içlerindeki kin ve nefret gibi duyguların da dereceleri değişmiş olabilir. tabi sadece insanların da değil, içinde bulunduğum ortamın görünüşler ide değişmiş.. zaman geçti sonuçta normal bu değişim. geride bıraktıklarımın arasında hala hal hatır soranların bulunması beni mutlu ediyor. ben burada birçok hata yaptım. benim yapıma hiç uymayan davranışlarda bulundum yani. belki de bu benim isyanımdı aileme karşı, bilmiyorum. acaba bu insanlar benim hatalarımı öğrenselerdi yine de bana olan davranışları aynı kalır mıydı? bazen kendimden ben bile korkuyorum. davranışlarım beni bile ürkütüyor. "ne yapıyorsun sen? dur!" diyorum kendime ama içimde bir yeerlerden bir ses "durursam zarar göreceksin." diyor. başka bir yer de merak ediyor olacakları ve durmak istemiyor. dur diyen tarafım da mecburen sesini kesiyor.. evden, bakkala gitmek dışında, ilk dışarı çıkışım. kulaklığımı takmış, işlerimin yüzde seksenini halletmiş, buları düşünürken, dalgın dalgın eve dönüyordum. tabi her zamanki gibi yine bir arabaya çarpılma tehlikesi geçirdim. ama nedense korkmadım.. bazen diyorum ki çarpsa ne olur? :) buranın en çok rüzgarını özlemişim :) deli gibi esiyor, rahatlatıyor.. oradayken de ırmak kenarına ya da deniz kenarına gider otururdum.. buradaki rüzgarla aynı etkiyi bırakırdı çünkü üstümde :) benim birinin bana ulaşmasını engelleyen duvarlarım vardı, zamanla bunları kaldırdım. son duvar bundan tam beş ay önce yıkıldı. ama şimdi diyorum ki keşke yıkmasaydım. tekrar yükseltiyorum duvarlarımı. tekrar ayağa kalkıyorum yani. bazı şeyleri mantığıma oturtuyorum artık. kalple karar verilemeyeceğini bilmeme rağmen kalple karar vermiştim ama artık ona veda ettim :) böyle kafam daha rahat, duvarlarımla mutluyum. eskisi kadar sağlam değil duvarlarım. ama temeli iyi atıldı bu seferkilerin. kolay kolay yıkılmayacak. İzin vermeyeceğim yıkılmalarına. neyse bunları gidip de birilerine anlatamıyorum. aslında çok konuşkan bir kızım fakat konu benim içime, bana gelince dut yemiş bülbüle dönüyorum. beni tanımayanların olduğu bir yerde, gizli bir kimlikle, anlayabilen insanlara anlatmak rahatlatıyor. İleride bunları okuyup güleceğim büyük ihtimal :) şimdi ise gidip iftar için yemek yapmam lazım :) kendinize iyi bakın dostlar :)