şu yağan kar yüzünden bile bugünü samsun' u yeniden sevdiğim gün ilan ediyorum. her şeye rağmen en birinci şehrim sensin ❄️🖤

malum yağan kar gecenin o soğuğunu yiyince buza dönüşüyor. bende kayıp düşmemek için önümdeki ayak izlerine basarak yürüyorum. bir ayak izi vardı ki, la oğlum devmisiniz siz ya iki ayağımı anca sığdırdım oraya. kesin benden önce bir dev geçmiş burdan dedim...

mutsuzluğun verdiği üzerime yağan kar tanelerini önümde giden insanların içtiği sigaranın külü zannetme etkisi 🤕🤕🤕

şu an samsunun değişik bölgelerinde kar yağıyor omü de dahil. umarım buraya da yağar ve karın tadını çıkarırız o huzur dolu sessizlikte sabaha kadar arkada çalan şarkıyı mırıldanıp yağan karı izler bir duble de rakı içer geçmişi yad ederiz.

şu kış günlerinde kızları yağan kar tanelerine benzetiyorum.
uzaktan bakınca hepiniz çok masumsunuz ama yaklaştığımızda bir o kadar soğuksunuz. olursa bir ihtimal buluşunca ellerimiz eriyip gidiyorsunuz. soğukta kalan yine biz oluyoruz.

saat 21:19. her zamanki yerimde oturmaktayım. hayata açılan iki pencerem var. bir taraftan dışarıda yağan kar, diğer tarafta rüzgârdan gıcırdayan kapı. hava soğuk. balkonun kapısı açık bırakılmış. etrafta hiç ses yok. sigaramı içime çekerken çıkan çıtırtı bana eşlik ediyor sadece. İçinde bulunduğum hali tasvir etme çabası içerisindeyim. rüzgâr estikçe daha da gıcırdıyor balkonun kapısı. bir şey anlatmak ister gibi. samsun suskun. samsun sessiz. umutları yine boşa çıkmış gibi. terk edilmiş gibi. etraf karanlık. sigaramın ateşi aydınlatıyor önümü. kafamda bin bir türlü soru dolanıyor. cevabını bilmediğim sorular. kar yağmaya devam ediyor. yeryüzündeki tüm ayıpları örtmek için. saat 21:19. ben aynı yerimdeyim. dünya yine dönmeye devam ediyor. İçimde durduramadığım hisler var; düşünceler, hayaller. sanki hiç gerçekleşmeyecekmişler gibi. hayal sonuçta. biraz uçuk olması gerek. saat 21:19. ben hala aynı yerimde. dünya dönme eğiliminde…

uzun zaman olmuş yazmayalı az biraz önce farkettim bu durumu,oysa günlerdir her yazılanı en ince ayrıntısına kadar okuyor idim.en son poseydon'un yazdıklarını okudum her zaman ki gibi.nedendir bilinmez sanki bir yerlerden sürekli içimdekileri muazzam şiirselliğiyle anlatıyormuş gibi geliyor bana.en son demiş zatrn bütün mesele kendimizle bütün olabilmek diye.ne de doğru demiş değil mi,kaçımız içimizde hala kendimize küsüz bilinmez.onun bir çatı katı var genelde karanlık ama sokaktan vuran ışığa da bir o kadar duyarlı.herkesin yahut her şeyin bir yeri vardır kendi içinde gizli dahi olsa.benim ki yorganımın altı mesela , hangi yorgan hangi yatak olduğu farketmeden oranın altı işte tam da.az önce girdim balkondan içeri yağan karı seyrettim,gündüz samsun'da olmanın heycanı kapladı içimin her yerini.arkadaşım şahmeran sordu az önce bizim yaşadığımız ev dedi,sustu .ben başladım ona söylemeye,bizim yaşadığımız ev benim için özgürlük,dostluk,öğrenci olmak dedim...
samsun,gerçekten bende apayrı bir yere sahip olan bir il.hissedişlerimin başladığı şehir,daha ne olsun ki?ah böyle yazmaya da hiç alışık değilim ama odın'in tekrar paylaştığımı,imla denilen bu kurallar için silmesini istemiyorum.bu yüzden boşluklarım kayıp bu yazımda.sevgiler,saygılar onada :)
şimdi biraz şiirsellikte ben yaratmak isterdim ama beynimde yazılan yazılar dolaşıyor,gerçekten bu sayfada kendimi yalnız hissetmeyişlerim oluyor çoğu zaman.bunun için sizlere teşekkür ediyorum.ve bir şey daha eklemeliyim sanırım,her bir kar tanesi gökyüzünden birbirlerine çarpmadan düşerler-miş,bilmiyordum.duyduğum da hem çok şaşırıp hem çok düşünmüştüm.benim de bizden tek dileğim şu ki,yeryüzünde birbirimize çarpmadan yaşayarak birleşmenin o muazzam görüntüsünü çıkaralım ortaya.İnanın bana ki ben çok inanıyorum,her birimiz bir diğerimiz oldukça daha da anlam kazanıyoruz.bu yüzden benim bir diğer insana daima ihtiyacım var,bu bir noksanlık ya da bir kusur değil benim için.ben insanım çünkü.
herkese hisli geceler,sürç-i lisan ettiysem affola.