selamlar. bayağı uzun zamandır yoktum. zaten çok aktifte değildim. ama bugün buraya içimi dökmek istiyorum. ne kadar başarılı olurum bilmiyorum. tam 4 ay önce en yakınım dediğim bir kardeşimi dostumu kaybettim ve hala atlatabilmiş değilim. çünkü normal bir ölüm değildi. maalesef intihar etti. ama hala inanamıyorum. kendime gelemiyorum. mezarını dahi ziyaret edemedim. buna hiç cesaretim yok hala. çünkü hala yaşıyormuş gibi hissediyorum. canım dostum, kardeşim o gülen yüzünü o kadar özledim ki..... neyse arkadaşlar insanları kırmayalım, yarın yokmuşçasına yaşayalım hayatı sevdiklerimizle. çünkü gerçekten bugün beraber olduğunuz insanlar yarın hayatta olamayabiliyor. sevin, sevilin, yaşayın bugününüzü.

allah rahmet eylesin kardeşim..

yazik olmuş üzüldüm böyle şeyleri duyunca keşke yanında ben olsaydım vazgectirirdim ona destek olurdum diye düşünüyorum otostop çeken olursa durup alıyorum ya kötü niyetli birine denk gelirse ağlayan biri olunca gidip merhaba iyimisiniz diye soruyorum belki içini döker belki yardım ederim diye sahilde boş boş dolanan biri görünce gülümseyip sohbet ediyorum yanlızlığı onu yiyip bitirmesin diye senin yerinde olmayı istemezdim arkadaşın en yakının kardeşin ama neden intihar ettiğini bile bilmiyorsun demek ki konuşamamış seninle içini açamamış derdini anlatamamış

@karakutuu bunu duyunca biz de dedik keşke yanında olabilseydim. demek kibyeterince ona destek olamamışiz. demek ki ona biz bile iyi gelememişiz ki bu yolu tercih etmiş. en acisi da ne biliyor musunuz beraber aldığınız bir iple kendini asması.... huzur içinde uyu güzel arkadaşım. ...

@forseti teşekkür ederim

'' sen öldün ;bende kolidorlarda, anlamsız bekleyişlerin içinde ölüyorum. gerçekten öldün mü selim? bu yalnızlık dolu koca dünyada bütün tutunamayanları öksüz bırakıp gittin mi?'' şu cümleyi aklıma getirdin. yazmadan edemedim. başın saolsun... allah rahmet eylesin.

23 nisan okulunun kreşinden itibaren beraber büyüdüğüm, daha sonra ilkokul, orta okul ve liseyi de beraber okuduğum, bana hep kardeşlik aynı anne babadan doğmak değildir, kardeşlik daha kuvvetli bir bağdır. işte sen de benim için öylesin diyen, kardeşim yerine koyduğum, vaktiyle bir bayezid var idi. ailesi ile sorun yaşar evden kaçar bize gelirdi, annem benim yatağımı verir sen kanepede yat derdi bana. ortamda laf söyletmezdi, baş başa kaldığımızda tüm yanlışlarımı yüzüme savururdu. kafam attığımda saat fark etmeksizin aramadan gider kapısını çalardım uykulu gözle açar ne oldu bile demezdi. gel içeri kanka derdi. bir yere ailecek bir şey yapılacak olurdu annem bayezidi ara gelsin derdi. öyle biriydi ve 15 yıllık beraber büyüdüğüm kardeşimdi. sonra üniversiteye gittik. ilk defa ayrıldık. ilk sene sürekli geliş gidiş yapar görüşürdük. ilk senenin yazında bir gün dedi ki bana, iyi seni tanımışım, iyi ki benim kardeşim olmuşsun. seni çok özleyeceğim dedi. hayırdır nereye lan dedim, adalara gideceğim gezmeye kız kardeşimi gezdireceğim dedi. sanki askere gidiyorsun olm gelirsin görüşürüz ben buradayım dedim. uzun uzun baktı ki tabi ben bunu daha sonra düşününce anladım, öyle tabi kanka dedi. o gece saat 03:17 de telefon çaldı. kız kardeşi aradı ağlaya ağlaya. abi koş ne olur koş dedi. kızım sakin ol ne oldu bayezidi ver bana dedim. abim intihar etti kendini astı annem bayıldı babam ambulansı aradı ben seni aradım ne olur gel diye feryat etti. o an beynim durdu. kulağımda çınlamalar,gözüm karardı, hiç bir şey duymuyordum. ciğerimden parça koptu. yanıma cüzdan ve telefon alıp ne yaptığımı bilmeden koştum. gittiğimde babası hemen indirmiş başında içine içine ağlıyordu. boynu hafif uzamış gibiydi. yada bana öyle geldi. ambulans geldi. polis geldi. savcı geldi. ama bayezid gitti. sana o acıyı anlatamam. geçmeyecek. hiç bir zaman. ellerimle yıkadım ölüsünü. titreye titreye ağlaya ağlaya döktüm suyu vücuduna. biz bir birimizin her şeyini bilirdik ama ilk defa bir şeyi bilemedim. neden.. ailesi dahil herkes bana sordu. tolga neden diye. bilmiyorum dedim. bilmiyorum çünkü. tahtasını ben dizdim ellerimle verdim toprağa. saçıma ilk beyaz o sene attı. fotoğraflarımız asla kaybolmasın, bir şey olmasın diye iş bankasının kasasında duruyor. arada gidip alıp bakıyorum sonra geri bırakıyorum. o öleli 7 sene oldu. ama ona olan özlemim hiç ölmedi. acısı da zerre geçmedi. bazen rüyama geliyor. rüya da olsa görüyorum. en güzel uyandığım sabahlar oluyor. bir de mektup bırakmış bana. okudukça aynı şeyleri yaşıyorum tüm anılarımızı canlandırıyorum. mektubun içeriğine girmiyorum. demem o ki; allah kimseye kardeş acısı yaşatmasın. vaktiyle bir bayezid varmış, hep var olsun.

@theseus ağlattın. senin de başın sağolsun. İnsan alışıyor bir şekilde