annem alıncaklar listesinin altına 1-9 arası bilmem ne marketten alınacak, 10-14 arasını da öbür marketten al diye not düşmüş. biraz dalga geçtikten sonra evden çıktım. liseden iki arkadaşımı gördüm. selamlaştık konuştuk filan. domates seçerken de eski erkek arkadaşımı gördüm. baktım güdümlü füze gibi geliyor. aman tanrım dedim. rafların arkasında eğile eğile koşuyorum. amca çekil, dede çekil, teyze müsade... derken yol bitti. ya aldıklarımı bırakıp özgürlüğe koşucam ya da uykudan uyanmış halimle karşısına çıkıcam. testerenin müziği eşliğinde geri döndüm ben de. alışveriş arabasını sımsıkı tuttum ve ilerledim. ölüme sürüyorum sanki arabayı. nicolas cage gibi bişey oldum. çocuğu görsem ezip geçicem üstünden. neyse karşılaştık, selam verdim. nasılsın, iyiyim, şu bölümdeyim vesaire... sanki stalklamadık. sonra omuzlarım düşük bir şekilde eve döndüm. annem bi ton laf etti aldıklarıma. benden bu kadar usta, beğenmiyosan kendin al dedim. banyoya girdim, aynaya koştum. ve kendimi güzel gördüm. demek ki kaçmamak gerekiyormuş.

"sanki stalklamadık" çok güldüm :d

yine de ayıp olmasın diye "aa öyle mi? hayırlı olsun" filan dedim :d

nasıl bakarsan öyle görürsün zaten :) , bırak karsindaki ne düşünürse dusunsun insanin kendinden önemli kimsesi yok istisnalar dışında tabii :)

aynen öyle, seçtiğim domatesleri bıraksaydım kendimi asla affetmezdim.

"bir şey" 😉

bişey

trollcuk ne bu herşeyi düzeltme çabası ?