okuyacaklarınız benim suçum değil baştan uyarayım. İçini dök yazıyordu ve benim içimi dökmeye çok ihtiyacım var.hee bu arada aranıza yeni katıldım herkese merhaba..İçimi dökecegim konuya gelirsem o konu ailem.o kadar berbat o kadar lanet bir aileye düşmüşüm ki hayatım boyunca mutsuz olacakmışım gibi hissediyorum çünkü insan ailesini seçemiyor ve değiştiremiyor .merak ediyorum benim gibi ailesinden,yaşadığı hayattan nefret eden insanlar var mı burada.her insanın bir sorunu bir derdi oluyor ama benimkisi kadar beteri yoktur eminim.aile içi huzursuzluk en beter şeydir zira.şanslı bir çocuk olarak dünyaya gelmedim maalesef.şans derken para pul,özel okulları falan kast etmiyorum.şanslı bir çocuk olmak için en temel şart mutlu bir aileye sahip olmaktır benim için.fakir de olsan,hastalıklarla da boğuşsan ya da en kötü felaketleri de yaşasan aile olarak kenetlenebiliyorsanız her şeyin üzerinden gelinebilir.ama bizim ailemizde maalesef bu kenetlenmenin k si yok.benim şanssızlığım burada başlıyor işte. içinde yaşadığım bu mutsuz ve kaos dolu aile tablosu hayatımın her alanına uzatıyor elini ,her seyimi etkiliyor.insanlara kolay güvenemiyorum,girdiğim ortamlara çabuk alisamiyorum,birisiyle çıkma fikri ise en büyük korkum.mutsuz bir ilişki ya da evlilik en büyük yanlış bence.babamdan ciddi anlamda nefret ediyorum.içimde 1 gram bile sevgi yok ona karşı.yaptığı her hareketle beni günden güne kaybediyor aramızdaki bağ görünmez derecede inceliyor.bazen diyorum normal baba kız ilişkisi neden bizim için bir istisna.çok soruyorum kendime bu soruyu ama cevabı yok.her insan allah tarafından sınanırmış ya benim bu hayattaki sınavım da babam olacak o adam galiba.böyle düşünüp sabrediyorum devam edebildiğim yere kadar.o kadar boguluyorum ki bazen her şeyi arkamda bırakıp çekip gidesim geliyor.günlerce yemek yemeden suyla hayatta kalıyorum,saçlarımda bu yasimda beyazlar belirmeye başladı.diyeceğim o ki aile çok önemli bir kurum.bir insanın mutlu veya mutsuz yaşamasındaki en önemli etken.umarım siz mutlu ailelerde yaşıyorsunuzdur.

kardeşim allah'ın sana verdiği imtihan büyük katlanması zor eminim. ama bu şekilde belki de daha olgun ve hayata daha net çizgilerle bakan bi insan olcaksındır. ileride kuracağın aileye diğer insanlardan çok daha fazla önem vereceğinden eminim, çünkü bunun eksikliğini yaşamış insanlar aile müessesesine daha çok bağlı oluyolar. ve inan ölüm haricinde her şeyin bi çaresi var. allah daha büyük dert göstermesin.

amin

@goncoloz 'a katılıyorum. ailene normal bir ailede buyuyenlerden daha cok önem veren bir insan olacaksin bence de. sen cocuklarina aile karmasasi icinde büyüme firsati vermeyecek bir anne olacaksin ve senin gibi düşünen bir insanla karsilacaksin allah'ın izniyle. sinavin gercekten cok zor. tam anlamiyla yaşamadım, zorlugunu tam olarak kavrayamayabilirim. babanin ne gibi sebepleri vardir bilemem ama nefret çok güçlü bir duygu. dikkat et.. İnşallah yüzün güler bir gün

altina imzami atiyorum. biz sanssiz cocuklariz.😊belki kader bir gun bize de guler hea?

en son ne zaman ictenlikle bi kahkaha atip guldun?

bende aynı durum içerisindeyim açıkçası, belki de benzerlik gösteriyordur yazdıkların. ama nefret yok tek fark bu sanırım. o da alışkanlıktan kaynaklanıyor. ama yine de şükür. sen yine iyisin. yakın arkadaşımın annesi tarafından bıçaklanma olayı beni kendime getirmişti. anneme tam cepha alacakken. ne hikmetse o güne denk gelmişti bu olay. öz annesi, öz kızına kıyabiliyor. nedeni ne? tabikide kısa kol ile bir adamın karşısına yanlışlıkla çıktığı için. namus meselesiymiş. arkadaşım kapalı. annesinin zihniyetine bakar mısın? babası ve abisi gelmese arkadaşımı öldürecekmiş. müslümanlık işte. sanıyorki cennetlik oldu şimdi. ve daha da beteri, annesi hiç birşey olmamış gibi konuşmaya devam ediyor. ağrın var mı diye sormuyor. İyi yaptım modunda. nefret ediyor kız onu her gördüğünde. ama annesinin umrunda değil. hastaneye gidip pansuman olmak için bile annesine söylüyor. konuşmak zorunda kalıyor. annesinin yüzüne tahammül edemiyor. bazen başkasının kızımıyım acaba diye düşünüyor. akrabaları bile "annendir yapar" diye teselli veriyor. 22 yaşında bir genç kız. psikolojisi altüst. neden mi yazdım bunları? aslında bizler bazen küçük şeylerle sınanıyoruz. eğer o olay olmasaydı. annemden nefret etme evresine gelmiştim. ama sonra düşündüm. hayatta hiçbir şey dört dörtlük değildir. sabret ilerde eminimki düzelecektir. ve bunları yaşaman sana olgunluk katar. olayları farklı düşünürsün. senden götürüleri kadar, getirileri de olur. vardır herşeyde bir hayır. allah sabır versin.

@goncoloz @onumarkamsobee teşekkürler yorumlarinız için.evet yaşadıklarımdan sonda kesinlikle mutlu bir aile kurmak istiyorum bunun için çok cabalayacagim.

@anonim_bay inan ne zaman içtenlikle kahkaha attım hatırlamıyorum.

@anonim_bayan gülsün artık çok yoruldum.

@bilbakalimbenkimim yazımda da söylemiştim her insanın farklı sıkıntısı var.her şeyde bir hayır var buna inanıyorum ve buna tutunarak yaşıyorum.

neden nefret ediyorsun bilmiyorm küçük sebebleri yoktur büyük ihtimalle. fakat kendi yolunu çizip ailenden uzak durabilirsin. zor bir durum bu farkındayım ama seni mutsuz ve huzursuz eden insanlarla iletişim halinde olmanın ne yararı var ki. umarım sen kendine çok daha güzel bir aile kurarsn.

ben seni çok iyi anlıyorum,kendimi bildim bileli aynı problemleri yaşıyorum.hatta burada yazamayacağım daha da fazlasını.atlatamayacağıma karar verdiğim zaman çok başka,iyi olmayan yönlere de savruldum,ilkokulda alkol ve sigaraya başladım,intihar ettim,madde kullandım.sonra baktım ki bu da bir şeyi değiştirmiyor.tam 2 sene odamdan çıkmadım,bu sefer de herkes delirdiğimi düşündü bir sürü psikolojik ilaçlar,uyku ilaçları kullandım ama yine bir şey değişmedi.boşanmaları için yalvarır hale geldim,olmadı ben evden gittim ama geç de olsa anladım ki ben kendime ne yaparsam yapayım,elimden gelenin fazlasını da yapsam değişmeyecek.ama denemekten asla vazgeçmedim.uçurumdan sarkan bir dala tutunur gibi tedirginim ama çaba içindeyim.kimseye güvenemediğim için doğru düzgün ilişkim bile olmadı.ama düşünüyorum da bunları yaşamasam belki de hayatı bu kadar öğrenmeyecektim.ben artık kendime zarar vermeyi bıraktım.bu onların da suçu değil,her şeye rağmen seni sevdiklerine eminim.ben diğer çocukları mutlu etmeye çalışıyorum,çocuk esirgeme kurumuna gönüllü olarak gittim vs.aslında mutlu ettiğim çocuklar kendi çocukluğumdan başkası değil ve evet yaralarımı sarmama yetmiyor ama mutlu oluyorum.sende mutlu olabileceğin şeyleri yap,kulaklarını tıka ve yalnız olmadığını hatırla.senden daha kötü durumda olan insanların olduğunu bilerek şanslı olduğuna inan,gerisi mutluluk :)

hakkında hayırlısı olur inşallah.

@mavis evet ailem bana mutsuzluktan başka hiçbir şey vermiyor ama uzak durmak mümkün olmuyor .arkamda birakamayacagim şeyler var o kadar kolay değil gitmek 😞

@isis teşekkür ederim yorumun için uzun uzun yazmışsın.benzer şeyler yaşamışız ya da yaşıyoruz.yaptığın çok guzel bir şey.başka çocukları sevindirmeye calisman çok saygı duyulasi bir davranış.zaten insan başkasını mutlu ettikçe daha mutlu oluyor bunu biliyorum.kulaklarımı tıkayıp hiçbir şey olmamış gibi devam etmek zor geliyor bana bir türlü yapamıyorum.kendimden daha kötü durumda olan insanlar eminim ki vardır ve kıyaslayınca şanslıyım evet.dayanabildiğim yere kadar dayanmaya çalışacağım.

babanla aranda ne gibi bir sorun var ki? onu merak ettim ben. ne yapıyor mesela da onu sevmiyorsun.

babanın veya annenin büyüme şartları ve şuanki şartlar seninle olan ilişkileri çok etkiler. hani hep derler ya "biz babamızın yanında gülemezdik bile" gibisinden? evet gülemezlerdi ve gülmeyi düşünmezlerdi bile. duruma alışmışlardı çünkü ve şimdi sen ne yapsan onlara yanlış geliyor veya yaptığın şeyden daha fazlasını bekliyolar. seninse onlarla arandaki en büyük fark, zamanın değişmesi. ama ailenin değişmemesi. değişmek zorunda da değiller. ve sen de değişmek zorunda değilsin. gerçek şu ki onlar senin ailen. ve evet bu bir sınav. bildiğini yap bilmediğini boş bırak :) her zaman kavga etmek zorunda değilsin. bazen bırak baban konuşsun, sana sözünü geçirebildiğini baba olabildiğini hissettir ona ve onu sevmekten hiç vazgeçme. bk

@anonim_bayan ne güzel yazmışsın öyle yüreğine sağlık.degışmeyi ya da babamın değişmesini istemiyorum çünkü kimsenin değişmeyeceğini yıllardır görüyorum.sadece sabır edip yaşamaya çalışıyorum.yaptığım tek şey suan için yaşamaya çalışmak.ve son olarak ben babamı sevmeyi bırakalı çok oldu.