biraz içinizi karartabilirim belki ama insanlara anlatmak zor geliyo bazen. kusura bakmayın şimdiden.yorulduğumu hissediyorum kardeşlerim. şu üniversitenin son yılındayım (uzamazsa) inşallah. geldiğim şehirde daha fazla kalamazdım , o kaos ortamından bi çıkış yolu olarak geldim buraya.gönül yaramızın sızısını her daim hissetsek de, aileden ilk kez ayrı kalmanın şaşkınlığı olsa da, idealimizdeki bölümü okumasak da ilk sene için çok fazla olumsuz konuşamam , mükemmel olmasa da vasatın bikaç tık üstü mutlu olmaya yetiyodu. zamanla yaralarımız da kapandı derken hiç beklemediğim bi gol yedim desem yeridir. ben ilk görüşte aşka inanmazdım, 'saçmalamayın ölüm birini tanımadan nası sevebilirsiniz' derdim. ki bigün hayatımın uyku hariç her dakikasına zihnimin be kalbimin hakimi olacağını bilemeyeceğim biri çıktı karşıma. ve olmadı. yıllar geçti üstünden,ondan sonra koluma birini takıp gözünün önünden geçebilirdim, ama ona olan sevgime saygısızlık/ihanet etmemek ve başka bi kıza umut vermemek/ hayatını karartmamak için yıllardır hiç bir kızın elini tutmadım.halâ acısını çekiyorum ve halâ onu ilk gördüğüm günkü seviyorum, her gördüğümde heyecenlanıyorum , bi tuhaf2 oluyorum. ve'l-hâsıl kelam ne yaptıysak kendimize yaptık.

denilebilecek tek şey; "bazısı deşer geçer, bazısı parçalar geçer ama mutlaka geçer"

ve'l-hâsıl kelam her şey nâsip...

@benbilmem inş

zor @benbilmem @fuzuliye

adamsın.