1 senelik sevgilimin başından büyük bir travma geçti. babası cinnet geçirip karısını ve kendini vurdu. babasını kaybettik annesi hala yaralı. erkek arkadaşım normalde de asabi ve sinirli biriyken artık bu daha da arttı dayanılmaz bir hale geldi. onun hep yanında oldum hala da oluyorum ama ondan çok korkmaya başladım artık. ne yapmalıyım bilmiyorum böyle bir olay yaşamış yalnız bırakmak yakışmaz diye düşünüyorum seviyorum ama eskisi gibi de değilim bir şeyler bitti en önemlisi gelecek için kaygılıyım,ne yapmalıyım?😔

anlaşılan bir güzin abilik vakası daha relax mübarek şuan tek yaşam damarı sensin bir süre seviyorsan çekecek destekliceksin körü körüne olmamakla birlikte, bu travma geçmez ama şiddeti eser miktara inene kadar yandı gülüm keten helva modundasın acıma ona sarıl gerisi teferruat inşallah mübarek :)

psikilojik destek alması için teşvik et

insanın en çok destek aradığı zamanlar bunlar ne güzel ki sen varsın onu yaşama bağlayacak sorunlarını atlatmasında biraz olsun yardımcı olacak sabır gerek bu süreçte senin için ama sabrın sonu selamettir umarım erken atlatır mutluluğu çabuk yakalarsınız :)

genetik kesinlikle hafife alınmamalı eskiler önce aileyi araştırır sonra kızı verirdi boş iş değil bunlar her geleneğin gorenegin sağlam altyapısı ve bilimsel bir açıklaması var bana göre ayrilmalisin ailesinde şiddet gören yada aynı ortamda bulunan birinin sana sevkatle yaklasacagini saniyorsan yanılıyorsun yol yakınken dön.

kaç kurtar kendini deli misin.öyle bir babanın oğlu.manyaklık genetik olarak geçmişse napacaksın?dalga geçmiyorum gayet ciddiyim.o travmayı yaşamış ona kadar da kesin ciddi bir şiddet ortamında büyümüştür.maalesef hayatta böyle şeyler olabiliyor.onun yerinde sen de biz de olabilirdik fakat yapacak bir şey yok.kader.yani demek istediğim biraz bencilce olacak belki ama geçici olarak idare et.İllaki yollar biryerde ayrılır.ayrilinca da temelli olarak izini kaybettir.sahsen ben olsam korkudan duramazdim yanında, aşkımdan ölsem bile(mecazi anlamda)😅

çok teşekkür ederim fikirlerinizi söylediğiniz için. psikolojik destek almaya başlayacak zaten kendisinde de biraz şiddete eğilim var gibi çok asabi gergin ama bu dönem ayrılırsam kendine bir şey yapmasından korkuyorum. ailesi de hep yanında olmamı istiyor ama çok yıprandım geceleri uyku uyuyamaz oldum değişeceğini düşünüyorum ama şiddet sinir genetik diyen arkadaşlar gibi de düşünüyorum..

bırak o çocuğu çünkü sen kafanda o ilişkiyi çoktan bitirmişsin bırakmak yakışmaz diye birisiyle çıkmaya devam ediyorum ne demek bu nasıl bir kafadır yav.ya seviyorsundur ya sevmiyorsundur ya siyah ya beyazsındır bunun grisi yoktur.bir şeyler bitti demişsin biten şeyi sana söyleyeyim cicim aylarınız bitti ilgiyle şımartıldığın aylar bitti bir şarkıyı çok dinleyince sıkılırsın ya sen onu yaşıyorsun insanların bu huyundan nefret ediyorum

kaç kurtar kendini, kaaaaççç

hayır birşeyleri bitiren kendisi bana çok kötü davranıyor. ben çaresizim ne yapacağımı bilebilsem zaten ya siyah olurum ya beyaz ama bilemediğim için kararsızlıklar içinde boğuluyorum. herşeyin suçlusu benmişim gibi davranıyor en ufak gülmem dahi artık onu rahatsız eder oldu tüm düzenim alt üst olmuş durumda ama yine de onun yanındayım yalnız bırakmıyorum. bu bir fedakarlık değil midir?

abi cidden şaşkınlıkla okuyorum yorumlari.İnsan hayatı bu kadar ucuz mu?yakında çıkarsın 3. sayfa haberlerine.kendi aileni de düşün biraz.o çocuk sana birsey yapacak olsa, o acıyı kendi ailene yaşatmaya hakkın var mı?evet zor bir durum olabilir ama dediğim gibi bencilce davranmalısın.kendini ve aileni düşün.belki bunu demem acımasızca ama o çocuk kolay kolay mutlu olamaz zaten.olacaksa da kendi gibi sorunlu, şiddete meyilli biriyle olmalı.hayir kurumumusun sen?gaddar olduğumu düşünüyor olabilirsin ama hayatta böyle.herkes kendine yazılan kaderi yaşamaya mecbur.o cocuk seni seviyor olabilir ama hersey bir öfke nöbetine bakar.bilincini kaybettiğinde gözü ne ask görür ne sevgi.hem diyelim sağsalim evlendiniz olacak çocuğa yazık degil mi?tamamen düzeleceğinin ve bir daha tekrarlamayacaginin garantisi var mi?abarttigimi dusunebilirsin ama büyük facialar küçük ihmalsizliklerle başlar diye düşünüyorum, kolay birşey değil bence yine de sen bilirsin.

ayrıca psikolojik destek diyorsun.bugun başvurduk yarın düzelir diyebileceğimiz türden birşey değil.uzun bir süreç diye biliyorum.senin o kadar daha dayanacak gücün var mı?hem okulunu hem onun sorunlarını bir arada yürütebilecek misin,bu süreçte senin psikolojin ne kadar sağlam kalacak bunlar da önemli.ayrica son yoruma katılmıyorum. şımarıklık senin yaptığına denilecek en son şey bile değil.kendinden ödün vermeye bile başlamışsın.bu büyük bir özveri bence.herkesin harcı da değil,takdir ediyorum.dedigim gibi şahsen ben cesaret edemezdim,cekmezdim.sen elinden gelenin cok daha fazlasını yapmışsın.

sevgilinin ailevi durumunun ciddiyeti ve onunda bu tür eğilimlerinin olduğunu gözlemlemen: ona değer versemde şapkayı önüme koyup geleceğimi düşünmeliyim demişsin anladığım kadarıyla. ve kaygı duyuyorsun. bunu hissetmen çok doğal. ona verdiğin gerçek değer, zamanla yerini:o şimdi iyi değil, onun yanında olmalıyım, ondan şimdi ayrılamam deyip, seni ona karşı sadece destekçi pozisyonuna sokmaz mı?

sana kötü davranması çok normal gülmene bile takması çok normal azıcık empati yapınca anlayabilirsin. babasını kaybetmiş ve annesi hastanede ve sorumlusu da ölen babası. ayrılıp ayrılmamak sana kalmış o konuda birşey demeyeceğim geleceği düşünüp hareket etmen normal ama ondan ilgi bekleme sen insanlık namına bir sevgili gibi düşünmeyerek arkadaş gibi yanında ol. daha iyi hissedince de ayrılmak istersen ayrılırsın ben sevgili değil de arkadaş olarak yaklaşmanı tavsiye ediyorum. bende kendisini biraz daha hissetmesini bekleyip ondan sonra bitirirdim.

amsterdamli gerçekten çok haklısın ben her gece senin gibi düşüncelerle gece yatıp gözlerimi açıyorum. onun hep yanında oldum defalarca olmadığımı söylese de, tek onunda değil hem kendisinin hem ailesinin. ailesi beni çok seviyor küçük kardeşleri var hep benimle bir şeyler yapmak istiyorlar. arada vicdanım kabarıp bu duygularımın da fazlasıyla önüne geçiyor. evet psikolojik süreç uzun ve bir işe yarayacağını sanmıyorum çünkü babasına çok düşkün ve onun yolundan gidiyor destekçi pozisyonum dahi onun gözünde kocaman bir hiç işin kötü yanı ayrılmama da müsaade etmiyor. bir kere denedim kıyamet koptu ailesine kadar işin içine soktu. bulunduğum şehir küçük annem ve babam çalışıyor. herkesin tanıdığı bildiği insanlar herşeyi düşünmeye başladım korkuyorum

korkman normal tabi ki.konunun benimle alakası olmamasına rağmen ben bile rahatsız oldum.saydigin özellikleri şaşırtmadı.boyle tipler düzelmez.duzelmedigi gibi çevresindekileri de aynı bataklığa çekerler.seni korkutmasina yildirmasina izin vermemelisin.gerekirde konuyu ailenle paylaş.sonra bir bahane bulup şehir dışına çık bence.İş olur eğitim olur ya da başka birşey.dedigim gibi izini kaybettir,kendini unuttur.o kendine uğraşcak başka birşey bulur.baska şeylere de bulaşır, yakındır.ki düşün annesini öldüren adama kin beslemek yerine hala ona düşkün.konuyu bilmiyoruz tabi ki ama bu çok korkutucu birşey.ne olursa olsun annesini hiç kabul eden biri elin kizini ne kadar düşünür.

haklısınız. ama herşeyi düşünmeye başladım umarım pişman olacağım bir karar vermem sağlıklı düşünemiyorum çünkü