mecburi epifani

1 aydan uzun sureden beri yokum basima gelmeyen kalmadi nezarethanede yattim karakolluk oldum mahkeme kagidi geldi belki hapse giricem ve babamin hicbirinden haberi yok duysa belki sokaga atacak vuracak kiracak

zorlu bir sureci kismen atlattim mahkemeyi bekliyorum ve her an ani bir sey olmasindan ozellikle babamin ogrenmesinden korkuyorum tramva gibi kafamin icine isledi cogu sey.bu surecte neleri idrak ettim biliyor musunuz?

nefretim sadistligim ofkem hepsi egomun ilkel savunma mekanizmasindan kaynaklanan aptalca iradesizliklermis meger

en temel fizyolojik ihtiyaclarin baskasina sorulmadan giderilebilmesi, evimdeki ozgurlugum rahatim bos zamanim cok degerliymis meger

dostluk en degerli seymis meger.her seyinle guvendigin sevdigin bir dostun varligi en buyuk varlik yoklugu en buyuk yoklukmus meger

tam hayata bi nebze iyi bakarken, severken, tutunurken bunlarin basima gelmesi tam kendimi kesfederken bu sorunlarin cikmasi, tam her sey iyiye gidiyorken ayaga kalkarken bir yumrukla yine yerlerde surunen hale gelmem hayatin bana bunu yapmasindan biktim.ama iyi seyleri umut ediyorum.belki bu tokat beni ayiltir belki bu yumruk bir cikis noktasina yonlendirir diyorum

en azindan bu platformdaki cogu insanin sacma sapan ask mesk diyip insanlari dert etmesinin, o sunu demis bu bunu demis diyerek uzulmesinin ne kadar aptalca oldugunu, 1 ay oncesine kadar bazi konulardaki dusuncelerim acisindan cok aptal oldugumu ogrendim.

delirme noktasina geldigim oldu kendi kendime konustugum oldu her an intihar edesim oldu ama dostluk ve onun sevgisi, iyi ve yakin insanlarin zor anlarda birbirlerine kenetlenisi en buyuk tedaviyi bunda gordum.nefretten yoruldum ofkeden biktim kendimi olmadigim biri olmaya zorlamaktan nefret-vicdan azabi-duzelis-nefret dongusunden biktim ezik miyim yuce miyim umursamiyorum artik hicbir sey olamadigimdan canavar olmaya calisiyordum ama en azindan artik canavar olmadigimi biliyorum.hayat ne getirirse getirsin canavar olmayarak, nefrete ofkeye kapilmayan saf irademle saf kimligimle sevdiklerimin destegiyle ustesinden gelebilecegime inaniyorum.belki suana kadar hep yazilarimla ic kararttim ama bu yazdiklarimi biraz empati yapin anlamaya calisin ellerinizdekilerin kiymetini bilin ve en onemlisi kendinizle barisin kendinize saygi duyun ki ayaga kalkip curumek yerine yasamayi tercih edebilesiniz.

ilk yorumuna kesinlikle katiliyorum.kendi kendime yaptigim bu kibir ve "ben en iyisini bilirim" kustahligi psikolojimi cok altust etti.epifaniden kastim buyuk degisimdi

o yazarla alakam yok ama arthur schopenhaur okuyorum ve onun kadinlar hakkindaki gorusleri disinda cogu gorusunu dogru mantikli buluyorum

biz neler yaşıyoruz böyle. o değil de biz bu boktan nasıl kurtulcz omg
kafamdaki sese inat diyorum ki "legal düşün legal düşün" -_-

cok agir bir sey degil sonucta su akar yolunu bulur canmn ici ikimizde eninde sonunda asacagiz ve benm tramvayda aniden son ses ciguli calgici karisi binnaz actigim gunlere plastik siseye kum doldurup basketbol oynadigimiz gunlere donecegiz :d

her şeye rağmen kafamız nasıl güzel asdfgjkhl geçen akıl hastanesinde ufak bi gerilim yaşadım ama bizi kapatmadiklari sürece sorun yok deliliğimden mutluyum

canimin ici o gun ikimizden biri yalniz olsaydik cehennemi yasardik.buraya 1km desstan gibide yazsam hicbiri senn degerini anlatamaz.hayatta basima gelen ve gelmis olabilecek en iyi sey sensin seni cok seviyorum

neler olmuş böyle..