stefan zweig ve o dönemdeki insanlar uçağın icadıyla çok heyecanlanmışlar. zira uçakların, kaosu yaratan sınırları aşıp, ortadan kaldırarak barışı getireceğine inanıyorlarmış. aynı nesil, huzur getireceğine inandıkları o uçakların bombalar bırakıp, ülkeleri yerle bir ettiğine şahit olmuş.

ben de bazen tam olarak böyle hissediyorum, sınırlarımın aşılıp, değer verdiğim şeylerin infilak ettiğine şahit oluyorum.

camus' un aklımdan hiç çıkmayan satırları dönüyor beynimde : '' bir akşam, dalgın dalgın hoş bir kitabı karıştırırken, bir an bile duraksamadan: ' tutkulu ruhların çoğunda olduğu gibi, hayattaki inancının tükendiği an gelmişti. ' cümlesini okudum. bir saniye sonra, cümle içimde bir kez daha yankılanıyordu ve gözyaşlarına boğulmuştum. '' işte tam böyle bir anda, ağzınıza aldığınız bir yudum suyu, yüzünüzü kapatıp, defalarca denemenize rağmen yutamayışınızı nasıl açıklarsınız insanlara ? hıçkırıklarını tayin edemeyecek denli acılarından korkan insanlar bilemez yutkunmanın esasında bir savaş olduğunu. oraya buraya iliştirdiğim cümleleri , bana ait bir defteri yanlışlıkla eline alan insanlardan canhıraş saklamanın aciziyetini nasıl anlatırım ? en mahrem gizlerimi bilecek, benim gördüğüm gerçeği göreceklerini sanırım. oysa tüm mahremiyeti cümleleri olan bir insanın gizlerini kavrayamazlar.

insanların hüzünleri ve mutluluklarının sahteliği ve basitliğiyle afallıyorum, bu yüzden uzun süredir cümleleri yalnızca o an ' öyle söylenmesi gerektiği ' için kuruyorum. karşımda duran insanın ruh halinin bende yarattığı kayıtsızlık düşüncelerimi ve cümlelerimi engelliyor, içinde bulunduğum duruma vereceğim karşılığı yerine getirmeye zorluyorum kendimi. hatta bu bazı zamanlar o kadar suni bir şekilde gerçekleşiyor ki, cümle dahi kurmadan birkaç mimik ve belki bir sarılışla geçiştiriyorum. bu kayıtsızlık bir yandan beni memnun ediyor, gerçekleşmesi adına çabaladığım birkaç hayalim var , zamanımı ve düşüncelerimi bunlar için harcamayı yeğliyorum. bununla birlikte günlerim, her biri bir başka duyguyu yansıtan kendi portrelerim arasında hangisinin ben olduğuma karar vermekle geçiyor. bir sonuca varamıyorum zira hepsi benim. nitekim bu da bir sonuca tekabül etmiyor ve hepsi birleşip yalnızca bir silüet oluşturuyor. her gün görüp, derisinden öteye geçemediğimiz herhangi bir yüz.. herkesin gerçeğini ve acısını taşıyabiliriz fakat kendi gerçeklerimize vakıf olmanın acısını taşıyamayız. insanın kendini salt aynada görebilmesinin sebebi bu sanırım. ' kim kurtaracak beni var olmaktan ' diye fısıldıyor yazar.




aynadakinin çilleri var, benim yok.

hayatımı toprağa veriyorum.

@nonclassifiablethinker devamını bilmediğin bir cümle kuramayacak mıyım

"bununla birlikte gunlerim her biri bir baska duyguyu yansitan kendi portrelerim arasinda hangisinin ben olduguma karar vermekle geciyor" bu cumlede son 4-5 gundur yasadigim kendi icimdeki savasin anilarini hatirladim.buu tur yazilarin yer aldigi guncel blog veya sosyal medya hesabi vs biliyor musun acaba

@iyikalplipsikopat maalesef bu tür bloglar hakkında pdk bilgim yok

İdolüm olan birkaç yazar sebebiyle. onun gibi yazmışsın.

@nonclassifiablethinker idollerimizin benzeştiğini biliyorum zaten

gerisi karanlık.

@nonclassifiablethinker aydınlatırız bir gün 🎶

olur ;)

'stefan zweig ve o dönemdeki insanlar' bu söylediğime alınmasınlar ama tam bir polyanna'ymışlar. zira insanoğlu kendi ait olduğu grup dışındakileri insan olarak görmediği için yaptığı icatların çoğunda şu soruyu sorar: 'ben bunu bir silah olarak kullanabilir miyim?'

@felagund entelektüel iyimserlik diyelim :) hiçbir dönemde galip gelememiştir zaten, ne yazık

konuşmamız lazım

@nonclassifiablethinker konuşalım

başka bir yerde konuşalım ama