açıköğretim sınavları da geldi çattı. 2 gün çalışıp bütün sınavları geçmeyi planlıyorum. umarım geçerim. sınava girecek arkadaşların allah yardımcısı olsun.

bugün öğleden sonra derse girmedim. son güneşli havaları değerlendirmek istedim. sahile inip bisiklet sürdüm. çok güzel bir güneş ışığı vardı , deniz hafiften dalgalıydı, kulaklığımı taktım , solo akordiyon listemi açtım.. herşey mükemmeldi. bir filmin başlangıç sahnesini oynuyor gibiydim. tabi ki bu kadar mutluluk fazla idi.. uzun süre bisiklet sürmeyince hamlamışım. bacaklarım feci ağrıyor. üstüne basamıyorum. şimdi kullanmayı en çok sevdiğim cümle geliyor ; olsun yine de buna değerdi. :)

merhaba arkadaşlar. müthiş yalnızlığım ve ben şu an piyano resitalinden çıktık eve gidiyoruz. çok güzeldi. arındım adeta. dinlediğim tüm eserleri yusuf atılgan 'in aylak adam' ına armağan ediyorum. kendisi piyanoyu çok severdi. simdi elimi cebime sokmam gerek. uyusacak yoksa. İyi aksamlar dedikodu ailesi .

bugün hayatımda ilk kez fidan diktim. birkaç yeni arkadaş edindim. dostum tarafından yine ekildiğim için tek kaldım. bunu fırsat bildim ve kendimi yemeğe çıkardım. deniz manzarası eşliğinde kahvaltı yaptım. biraz kitap okudum. sahil boyu yürüdüm. @bariscil 'in sözünü dinleyip kendimle yüzleştim. hasar büyük. ne yazikki artık daha akıllı biri olmaya karar verdim. en azından bir süre kalbim dinlenene kadar .

bu aralar gerçekten hiç iyi değilim. gözlerim kuruyana dek ağlamak istiyorum. ama lanet olsun ağlayamıyorum. yaşayan var mı bilmiyorum ama çocukluğumdan beri pek ağlayamam ben. böyle bi ağlasam rahatlasam durumunu yaşayamıyorum. öyle boktan bir şey ki. beni böyle görenler ne oldu diye soruyor. gözlerinde ne görüyorum biliyor musunuz bu insanların , sadece merak. onlardan gizli birseyler olduğu düşüncesine dayanamıyorlar. İstiyorlar ki herkesin herseyini bilsinler. bazen kanıyorum ve anlatıyorum sonra ne diyorlar biliyor musunuz ? ' geçer ' geçmiyor işte geçmiyor . belki uyduruk dertleriniz geciyordur. ama her gün yeniden varolmaya çalışmak, bu sancı geçmiyor.

eskiden her canım sıkıldığında, kafam allak bullak olduğunda resim çizer rahatlardım. artık hiç çizemiyorum. çizmek gelmiyor içimden. deli gibi roman okumak istiyorum. ama akademik bazı kitaplar okumam gerekiyor. yüksek lisans yapmak istiyorum önceden hayalimdi. şimdi zorunluluk gibi hissetmeye başladım. bu yüzden tüm cazibesini kaybetti. beni anlayan tek dostumla da biraz uzaklaştık. kendimle kalmak istemiyorum. yüzleşmekten korktuğum şeyler var. kemana başlayacağım belki iyi gelir. nasıl oluyor da bu kadar yalnız olabiliyoruz ?

lise zamanlarında bana ilanı aşk eden bir çocuk vardı. ama kızlarla hiç işi olmayan sessiz bir tipti. 4 sene boyunca içinde tutmuş. severdim iyi bir insandı. tertemiz bir kalbi vardı. ama benim gibi bir taş kalpliye denk geldi. çocuga hayır demek için somut hiçbir sebebim yoktu. hem yakışıklıydı, dünya iyisiydi, ailesini tanıyordum ama istemiyordum. hep korktum hayatıma birini sokmaktan, kendimi anlatmaktan, anlaşılamamaktan. çok ısrar ediyordu. önce güzelce izah etmeye çalıştım ama devam edince daha fazla konuşup ümit vermemek için kalbini kıracak şeyler söyledim. üstelik bir sene sonra tekrar ulaşmak istediğinde yine aynısını yaptım. onun üzerine aşkta büyük bir vurgun yedim. çok acı çektim. geçenlerde iki sene üzerine karşılaştık gidip özür dilemek istedim ama çoktan unutmuştur şimdi yersiz olur diye gidemedim. lise çok başkaydı. o döneme ait insanlar da öyle. kalbini kırdığım için çok pişmanım. siz siz olun yüreği güzel insanların ahını almayın. bu da böyle bir anımdı. sosyal mesajı da verdim. :) ✋

merhaba arkadaşlar. küçüklüğümden beri içimde boşluk olarak kalan bir duygu yada dürtüden bahsetmek istiyorum biraz. sıkıntım ait hissedememek. şimdiye dek ne bir takım tuttum , ne bir partiyi destekledim. . yakın arkadaşlarımdan parti teşkilatlarında çalışanlar var. bir kere gittim ben de. daha da gitmedim zaten siyasetten nefret ediyorum orada yer bulamazdım kendime. muhafazakâr bir ailede büyüdüm ama bir cemaate yanaşamadım. birçok stk ya girip çıktım belli ideolojileri olanlarda barınamadım. şu an sadece yardım yapan bir kuruluşta çalışıyorum. kendimi ait hissettiğim hiçbir yer yok. ailemleyken bile hissediyorum bunu. sanki bir adım ötede elimi uzatsam dokunacağım bir gerçeklik varmış gibi. ona ulaşırsam mutlu olurmusum, bu yalnızlık duygusundan kurtulurmuşum gibi. bazen öyle derin hissediyorum ki sevdiklerimde dahil olmak üzere herseyi arkamda bırakacak gücüm oluyor. beni çağıran bir şey var ama ne bilmiyorum. tek bildiğim bununla yaşamak çok zor. size de oluyor mu ?

okuldan nefret ediyorum seçtiğim bölümünden ötürü biraz pişmanlık duyuyorum. tercih sürecini hatırlayamıyorum basiret bağlanması oldu sanırım biraz. belki de olması gereken buydu. aslında sıkıntı bölümde değil tam olarak bir sürü derse girip bir sürü bilgi ediniyoruz ama ben artık bilmek değil keşfetmek istiyorum! param ve cesaretim olsa herşeyi bırakıp dünyayı görmek için kaçardım buralardan. huzurlu, mutlu değilim. & #39; hikayemin diğer hikayelere benzemesi zoruma gidiyor & #39;

hiç ilerde şu mesleği yapmak istiyorum diye düşünmedim ben. gerçekten param olsa çalışmazdım. bunun yerine insanların hayatlarına dokunmak isterdim. meselâ hayalini kurduğum şey truman showdaki gibi bazı hayatları izlemek ve duygu durumuna göre hayatlarının arka planına şarkılar yerleştirmek. iyi iş çıkarırdım heralde. çok da mutlu olurdum.

bir samsunlu olarak yıllardır bir gün samsun'dan çıkmak için hayaller kuruyorum. üniversite sınavı sonrası ankara üniversitesi'ni istiyordum, olmadı ben de burada kaldım. keşke ankara' da başka bir üniversite ya da daha başka bir şehir yazsaydım. samsun yaşam için kolay bir şehir. ama imkanları o kadar kısıtlı. hocalarımız öğrencilerin elinden tutmuyor. yardım için gidiyorum özellikle profesörler sadece kitapları ile uğraşıyor. burada kalıp da insanın kendini geliştirmesi çok zor. ortamı herkes için rahat olacak kurs bulmak da çok zor. büyük şehirlerde böyle değil kimse kimseyi takmıyor. burada herkes herkese tuhaf bakıyor.