başında yok ise sevda yelleri
nereden bilirsin çektiklerimi
yanıldım şaştım da bir aşık oldum
kıskandı zalim felek sevdiklerimi
#FerdiBaba

siteye o kadar uzun zaman olmuş ki girmeyeli hala nikimin durması bi duygusallık yarattı bende. bir yaz akşamı keşfedip çok güzel insanlarla tanıştım burda. o sıkıcı yaz gecelerini burası şenlendirdi. üniversiteden mezun oldum ve şu an mesleğimi yapıyorum. özlem dediğim samsun u fotoğraflardan görünce gözlerim doluyor. burası benim için o zamanlar tamamen blog gibiydi. yaşadığım duygusal karmaşaları vs herşeyi anonim kimliği altında yazıyordum. ve bu sıralar yine çok karışık olduğum zamanlar... covid döneminde bir hastanede çalışmanın depresif etkileri ve sevdiklerimi uzun süredir görememek en yoğun covid şehrinde yaşamak çok hırpalayıcı. bir yandan da iyi bir eş olabileceğini düşündüğüm birine karşı aşık olmadığımı düşünüyorum. kafamda sürekli 40 yaşına gelince ayrıldığına pişman olur musun diye sorgularken buluyorum kendimi. ya siz ne dersiniz 26 yaşında risk alıp aşık olunacak kişiyi aramak ya da beklemek gerekmez mi ?

hepimiz saf dogariz

once eziliriz buna ilk tepkimiz korkmak olur

sonra uzuluruz, korku ve uzuntuyle bas etmek icin ofkeye siginiriz, ama bir sure sonra ofke de yetmez en son nefrete teslim oluruz,

cunku nefret, bizi desarj eden tek sey haline gelir
keder-korku-ofke-nefret dongusunde karmakarisik sekilde aci cekerken hatalar yapariz, ya kederi abartiriz ya korkuyu, ya ofkeyi ya nefreti

kendimizi ve sevdiklerimizi uzeriz

kendimize ve sevdiklerimize istemeden zararlar veririz

biz aci ile bunca sure can cekisip, sonu daha cok aci veren yanlis yontemlerle aciyla bas etmeye calisirken

bizi bu hale getirenlere hicbir sey olmaz

buna hayatin adaleti denir

selamlar. bayağı uzun zamandır yoktum. zaten çok aktifte değildim. ama bugün buraya içimi dökmek istiyorum. ne kadar başarılı olurum bilmiyorum. tam 4 ay önce en yakınım dediğim bir kardeşimi dostumu kaybettim ve hala atlatabilmiş değilim. çünkü normal bir ölüm değildi. maalesef intihar etti. ama hala inanamıyorum. kendime gelemiyorum. mezarını dahi ziyaret edemedim. buna hiç cesaretim yok hala. çünkü hala yaşıyormuş gibi hissediyorum. canım dostum, kardeşim o gülen yüzünü o kadar özledim ki..... neyse arkadaşlar insanları kırmayalım, yarın yokmuşçasına yaşayalım hayatı sevdiklerimizle. çünkü gerçekten bugün beraber olduğunuz insanlar yarın hayatta olamayabiliyor. sevin, sevilin, yaşayın bugününüzü.

sadece 1 hafta icinde olumle azicik daha yasam arasindaki ince cizgide secim yapacagim

okuldaki ders secimlerini geciktirdim, dilekce yazdim ve birazda torpille hallolmasini bekliyorum, mahkeme sikintisi yetmedi simdide bu acildi basima

sona geliyorum bunu hissediyorum, okul ve mahkemeden olumlu sonuc ciksa bile kredim yatmadigi andan itibaren hayatim boka saracak, yani ha 1 hafta ha 3 ay farketmeyecek

sona yaklasiyorum hicbir sey yasamadan gezmeden gormeden asik olmadan sanata dair bir seyler uretemeden uzun uzun okuyamadan eglenemeden aynaya bakip mutlu olamadan..

keder, ofke, nefret, sapik dusunceler, uyumsuzluk, depresyon, halsizlik..son 4 yilin gecen yazki 3 aylik donemi haric ozeti bu.daha kotu gunler kapida.ulke krizde, okul uzayacak, issizlik tavan, aile durumu her gecen gum dahada boktan, psikolojim 0 ve kalkip bir bardak su icmeye bile usenen, 0 umut 0 yasam enerjisi kalmis bir halde curuyen bir haldeyim.bu agirligin verdigi acidan, zayif ve gucsuz olmaktan, sadece itaat etmekten oyle biktim ki hayatimi bundan kurtulmak icin harcayabilirim

son 4 yildir bir umut yasadigim hayatta hic umut kalmadigini anliyorum sonsuza kadar boyle kalacagimi hicbir seyin duzelmeyecegini anliyorum.hicbir zaman normal olamayacagim, sevdiklerimi mutlu edemeyecegim ve hicbir hayalimde gerceklesmeyecek.bir serikatil, psikopat, ruh hastasi olup baskalarina dert olmaktansa sesszce gocup gitmekten daha mantikli bir sey goremiyorum.

yolculuk yakinda sona ericek gibi gorunuyor bundan daha iyisi olmaliydim, olamadim, 2010 un ekim-kasim aylarindan beri beri tam 9 yilda yavas yavas curudum yavas yavas mahvoldum tum umutlarim hayallerim kimligim yavas yavas eridi, degistim bittim ve iste bu haldeyim

artik intikam ofke kan istemiyorum olum dosegindeki bir ihtiyar gibi tum isiklarin sonmesini istiyorum ve bunun 1 yildan daha kisa sure icinde olacagina eminim

mecburi epifani

1 aydan uzun sureden beri yokum basima gelmeyen kalmadi nezarethanede yattim karakolluk oldum mahkeme kagidi geldi belki hapse giricem ve babamin hicbirinden haberi yok duysa belki sokaga atacak vuracak kiracak

zorlu bir sureci kismen atlattim mahkemeyi bekliyorum ve her an ani bir sey olmasindan ozellikle babamin ogrenmesinden korkuyorum tramva gibi kafamin icine isledi cogu sey.bu surecte neleri idrak ettim biliyor musunuz?

nefretim sadistligim ofkem hepsi egomun ilkel savunma mekanizmasindan kaynaklanan aptalca iradesizliklermis meger

en temel fizyolojik ihtiyaclarin baskasina sorulmadan giderilebilmesi, evimdeki ozgurlugum rahatim bos zamanim cok degerliymis meger

dostluk en degerli seymis meger.her seyinle guvendigin sevdigin bir dostun varligi en buyuk varlik yoklugu en buyuk yoklukmus meger

tam hayata bi nebze iyi bakarken, severken, tutunurken bunlarin basima gelmesi tam kendimi kesfederken bu sorunlarin cikmasi, tam her sey iyiye gidiyorken ayaga kalkarken bir yumrukla yine yerlerde surunen hale gelmem hayatin bana bunu yapmasindan biktim.ama iyi seyleri umut ediyorum.belki bu tokat beni ayiltir belki bu yumruk bir cikis noktasina yonlendirir diyorum

en azindan bu platformdaki cogu insanin sacma sapan ask mesk diyip insanlari dert etmesinin, o sunu demis bu bunu demis diyerek uzulmesinin ne kadar aptalca oldugunu, 1 ay oncesine kadar bazi konulardaki dusuncelerim acisindan cok aptal oldugumu ogrendim.

delirme noktasina geldigim oldu kendi kendime konustugum oldu her an intihar edesim oldu ama dostluk ve onun sevgisi, iyi ve yakin insanlarin zor anlarda birbirlerine kenetlenisi en buyuk tedaviyi bunda gordum.nefretten yoruldum ofkeden biktim kendimi olmadigim biri olmaya zorlamaktan nefret-vicdan azabi-duzelis-nefret dongusunden biktim ezik miyim yuce miyim umursamiyorum artik hicbir sey olamadigimdan canavar olmaya calisiyordum ama en azindan artik canavar olmadigimi biliyorum.hayat ne getirirse getirsin canavar olmayarak, nefrete ofkeye kapilmayan saf irademle saf kimligimle sevdiklerimin destegiyle ustesinden gelebilecegime inaniyorum.belki suana kadar hep yazilarimla ic kararttim ama bu yazdiklarimi biraz empati yapin anlamaya calisin ellerinizdekilerin kiymetini bilin ve en onemlisi kendinizle barisin kendinize saygi duyun ki ayaga kalkip curumek yerine yasamayi tercih edebilesiniz.

biz en büyük kazıkları hep sevdiklerimizden yedik. hiçbir düşmanımız bize böyle bir kazık atmadı. başkalarının mutlulukları üzerine kurulan mutluluklar başkalarının ahı ile sizden geri çıkar. sonra yok küfür etti ayrıldığını insana kotu söz söyledi oluyor. kimseye guvenemeyecekmiyiz 2 yıllık ilişkiden seni çok seviyorum diye ölen insan nasıl hemen başkasını sevebilir. özür dilerim de bunun adı ka.arlik değilse ne bunun adı yasattiklarinizi cekersiniz inşallah

katiller ve iyiler

hicbir kotuluk bir insanin ruhunu, umutlarini, yasam enerjisini oldurmek kadar buyuk olamaz.yasam enerjinizin yavas yavas kemirilmesi icten ice umutlarinizin sonmesi ve sizin her gun hayallerle yalanlarla inanclarla umutlari yeniden canlandirmaya calismaniz..

bir zorbanin pisligin igrenc yaratigin boyundurlugu altinda yapilan itaatin sebeb oldugu esaret yavas yavas yakarak kirarak parcalayarak mahveder ruhu ve ruhtaki tum umutlari isigi enerjiyi.yasamak ve hayatta kalmanin farki budur zaten.olu ruha sahip umutsuz hayalsiz enerjisiz beden hayattadir ama canli bir ruha sahip canli bir beden yasiyordur

cok iyi saf kalpli bir cocuk dahil herkes kendisine vurana geri vurmak ister.bu icguduseldir savunmaktir.size hakaret edildiginde sizde kendinizi savunur size vurana sizde vurursunuz.1 vurana 1 kez aynu siddette vurmak dengeyi saglar.

peki ya 100 vurana 1 kez bile vuramamak?1000 hakaret edene 1 kez bile hakaret edememek tiksinsenizde nefret etsenizde itaat etmek?iste bunu yasamayan anlamaz.1 kez vurmak yetmez parcalamak kirmak yok etmek istersiniz sadistlik icinize isler hayallerinizi ele gecirir o nefret ve ofke icinizi sarar.merhameti duygulari insan olmayi unutursunuz hayal gucunuzde onemli olan tek sey karsinizdaki tum bunlata sebeb olanlarin cektigi acidir.icimdeki savasin tum sebebi tam olarak bu.

hayir aslinda psikopat degilim empati yapabiliyorum baskalarina karsi kibar ve iyi olmaya ozen gosteriyorum insanlari sevebiliyor saygi duyabiliyor sinirlarimi biliyorum.kolelik-itaate dayanan zararsiz, rizaya dayanan cinsel fetislerim disinda vicdanli iyi bir insanim.ama ayni zamanda bir sadistim

itaat etmek zorunda oldugumda, stres altina sokuldugumda, gucsuzlugum hissettirildiginde sevdiklerimin uzuldugunu ezildigini gordugumde bunlara sebeb olanlarin olabilecek en kotu fiziksel duygusal acilari cekmelerini istiyorum hicbir sey umrumda olmuyor.sadistligimin sinirlari yok.

ve neredeyse her gun icimde bu savasi veriyorum.vicdanim her gun tetiklenen nefretimi yenmeye cabaliyor hemde umutlari hayalleri yasam enerjisi yeni iyilesen yillarca komada kalmis bir ruhla bunu yapmaya calisiyor

artik kendimi biliyorum

3.5-4 saattir annem ve kiz kardesimle sohbete daldim.hayatin gercekleri gelecek egitim meslek para vs ama hayir bunlar etkilemedi kiz kardesimin bu tembel uyusuk ve hicbir seyi onemsemeyen halinin kendi keyfinden degil babamdan kaynakli oldugunu ogrenmek, annemin ve kizkardesimin eriyen bir halde oldugunu gormek etkiledi.gozlerimin onunde yavas yavas ruhen ve fiziksel olarak olduklerini gormek etkiledi.ugradiklari iskenceyi anlamak acilarini hissetmek etkiledi.annemin gecmiste ugradigi zulmleri haksizliklari fiziksel/zihinsel iskenceleri anlatmasi etkiledi.vicdanimdaki o sizlanmayi hissettim ve bu bana hayatta aradigim amaci anlami bunlarla ilgili motivasyonu sagladi

artik kendimi biliyorum.artik bir kimligim var ruhum var.

kadinlar tarafindan yetistirildim kadin gunlerindeki erkek cocuguydum onlarin konusmalarini dinleyen daima uslu kavgadan uzak utangac saf bir cocuk oldum.aileme sevdiklerime simarir kosar komik yuzler hareketler yapar guler ve guldurmeye calisirdim.

bunlar disinda hayatim boyunca zorbalar tarafindan ezildim.nadiren onlarin arkadasi olup onlarin korumasinda olsamda cogunlukla onlar tarafindan asagilandim ezildim itaat etmeye zorlandim.14 yasindan beri bir aptal ve beceriksiz olduguma inandirildim.bir hayvan gibi tembel itaatkar hale geldim.sadece kactim korktum hayal kurdum.kaba saygisiz yuzsuz insanlardan nefret eder oldum

hicbir zaman bencil olmadim egoist ve havali olmadim.saf iyi cocuktum.kendisini en cok ezenlere bile iyilik yapan cocuktum.12 yasimda ailevi sikintilari 14 yasimdaysa her gunu iskence olan 1 yillik okul ile kimlik karmasasini yasadim asagilik kompleksinide yukseklik kompleksinide doruklarda yasadim.8 yasinda cocugu kendimden daha guclu daha ustun gordugumde oldu kendimi insanligin efendisi gibi gordugumde tum kurtulma cabalarim bosuna oldu tum calisma duzen getirme cabalarim max 1 hafta dayanabildi cunku motivasyonum yoktu benim icin hayat onemsizdi cunku ben onemsizdim.cunku ortada ben yoktu itaatkar tembek zavalli ezik bir hayvan vardi

artik kendimi biliyorum.zorbalikla ezilen iskence goren can cekisen eglenemeyen para sikintisi ceken sevdiklerimi dostlarimi kurtarmaliyim.onlara aci cektirenlere hayal edemeyecekleri acilari vermeliyim.hayir konu psikopatliksa sadistlikse sinirlar yok ahlak yok vicdan yok olamaz olmamali olmayacak.hicbiri umrumda degil kotu insanin aci cekmesinin tek yolu cocugunun gozu onunde olmesiyse eger cocugunu ona elleriyle oldurtmeliyim delirtmeliyim gozlerini her kapadiklarinda her yalniz kaldiklarinda onlara o acilari tattirmaliyim.vicdan ve sevgi sadece iyilere sevdiklerime zorba olmayanlara kaba olmayanlara var kalani kadin cocuk farketmeksizin sabun olsun eritilsin bombalansin uzuvlari koparilsin umrumda degil gram vicdan hissetmiyorum

hayvan gibi zavallica yasadigim bunca senede en degerli seye sahip oldum.guclu bir iradeye.insanlarin ask doktorlari psikologlari ogut veren hocalari oldum korkularimi yendim kuruntularimi alt ettim tabularimi astim.en degerli seye sahibim ayagimin ucunda her gun dahada buyuyen sihirli elmasa sahip asami artik elime aliyorum artik gucluyum artik bir kimlige ruha sahibim

kendimi asla birakmayacagim kendimi 7-8 yildir yaptigim gibi asla salmayacagim.ben sevgi dolu fakirlere zenginlik ezilenlerinse intikamiyim.yillarca ezilenin gecirdigi acimasiz cinnetim ben, intikamlarini en acimasizca alan olacagim.her seyin en iyisine en luksune sahip tutkularini sehvetini tum icinde kalanlari yasayamadiklarini en iyi doyuran biri olacagim.ben buyum ben artik kendimim kendimdeyim.

karakterimi ve arzularimi belirledim artik bir ruha sahibim.iyi biriyim yardim eder iyilik yaparim ama ayni zamanda hak edene gercekten ve gercekten hak edene affedilemez olana psikopatim.sanatci olmak hissettiklerimi hissetirmek veya psikolog olmak herkesin derdine care olmak falan isterdim eskiden ama artik biliyorum hepsinden oteyim bir ustinsanim yillarca izlemis empati yapmis erdemleri sorgulamis kendini yenmis biriyim asla siradan olamayacak kadar siradanliktan cok otedeyim kendimi biliyorum artik bir ruha sahibim

mutlu geceler gençler. nasılsınız? benim canım çok sıkılıyor şu anda. kaç günden beri koşuşturma içerisindeyim. neredeyse boş vaktim yok gibi. şimdi bu saatte yalnız kalınca boşluğa düştüm sanki. aslında bu gece de bir şeyler yapacaktım. ama ailemle konuşmaya dalınca baya bir zaman geçti. en son baktım bu saatten sonra bir şey yapılmaz. can sıkıntısından çiğdem açtım onu çitliyorum. kuru kuruya gitmez tabi dedim bir de youtubedan müzikler açtım boş boş oturuyorum öylece. müslüm babadan eda babaya geçip duruyorum. harici klavyemin de pili bitmiş mecburen dizüstünün klavyesinden yazıyorum. söylemesi ayıp biraz ehli keyifim de. yatağımın yanındaki masaya koyuyorum bilgisayarı, yanıma fare ve klavye alıyorum yattığım yerden hallediyorum işlerimi. hava çok güzeldi değil mi bir kaç gündür. hafta sonu yine sahil tıklım tıklımdı. bir de bisiklet yolundan yürümeseler o kadar sevineceğim ki. gezgin efendi de rahat edemiyor. adam ben gezgin değil miyim uçur beni diyor. ben ise insanlara çarpmamak için ha bire fren yapıyorum. bir de bir şey denedim. kameramla seyir halinde çekim denemesi yaptım. sonuçlar çok hoşuma gitti. hem de gezginimle birlikte bunu başarmış olmak ayrı bir mutluluk oldu bana. bu bisiklet gerçekten dostum benim yahu. tanıdığım çoğu insandan daha fazla seviyorum keratayı. bugün de çok güzeldi hava ama ben tadını çıkaramadım fazla. çünkü yapmamgereken bir sürü iş vardı. ben büyüyorum sanırım. baksanıza koşuşturmalar içerisine girmişim. ben böyle değildim, yaşarken oldum dohtor bey diyesim geliyor. ama büyüyesim de yok hiç. en iyisi biraz daha büyüyeyim ben ondan sonra yine büyümeyeyim. evet sevdim bu fikri. ne yazıyorum dakikalardır ben de bilmiyorum. acaba başlığa canı sıkılan bir ikizlerin geçmek bilmeyen dakikaları mı yazsaydım. dinlemeyi, anlatmayı çok seviyorum. sevdiklerim hep bir şeyler anlatsınlar dinleyeyim istiyorum. sıkarım bunaltırım diye düşünen sevdiklerimi de anlamıyorum. sıkmazsın bunaltmazsın yahu. seviyorum ben seni. seni dinlemeyeceğim de kimi dinleyeceğim. sonra bu ikizler neden duruluyor. hayata delilikler lazım. arada sırada limosun canı çekiyor ya bir şeyler. benim de aynılarını çekiyor. ne yapsam acaba. en iyisi ben çiğdemimi çitlemeye devam edeyim. bu sıralar eda baba da coştu. baya yeni şarkıları çıktı. ben bile şaşırıyorum. zevkle dinliyorum. size de tavsiye ederim dostlarım. hepinize mutlu geceler. geceniz hayallerinizle dolsun... :)

güvenmemeyi guvendiklerimizden,sevmemeyi sevdiklerimizden öğrendik...

gerçekten evim ev değilmiş buraları ev yapan beyimmiş. az önce sevgili kayınvalideciğimi ziyarete geldim ve onun evde olmaması kendimi bir garip hissettirdi. allah başta @admin ve beyim olmak üzere tüm askerlerimize hayırlı teskereler versin inşallah🙏🏻 allah sevdiklerimizi başımızdan eksik etmesin eve gidip onları görememek çok kötü bir his allah kimseye bu hissi yaşatmasın 🙏🏻 hepinize iyi günler diliyorum ve ben azıcıcık depresyona girmeye gidiyorum 😅

sevdiklerimizden ayrı bayramlar.

sahi sevdiklerimiz değilmiydi bizi canlı canlı çürüten ...

zaman ki sonsuzdur
bitmemiş şiirler gibidir.
bazı hüzünleri
bazı nehirleri tutup anlatmak gibidir.
biz ki zamanı tırnak içine alıp yaşadık.
bundan değil midir bizim aşkımızda
sürekli bir akşam hüznü vardır.
bu şiir benden size gelsin sayın dostlarım belki sizde sevdiğiniz mısraları paylaşırsınız 😊 her okuduğumda farklı şeyler hissediyorum ve çok seviyorum özellikle zamanı tırnak içine alıp yaşadık dizesini başkasından alıntı yapmasaydık zamanı sevdiklerimize zamanımızı verseydik vakit ayırsaydık (sadece boş zamanlarımızda değil) daha mutlu olabilirdik! kim olursa olsun kendinizi ikinci planda hissettirenlerden uzak durun... iyi geceler

vallahi her şey sevdiklerimizle güzel yemek yemek ,gezmek hele bayramlar en sevdiklerimiz olmadan tadı çıkar mı hiç ? sanırım hiçbir bayramda eskisi gibi mutlu olamayacağım sevdiklerimiz ölümsüz olsalar keşke :(

sa dedikodu. uzun bir zamandır yazmıyordum. çağımızın üşengeçlik sendromuna kapılmış sadece içerik falan okuyup yorum yapmakla yetiniyordum. bugün üzerinde durmak istediğim konu evlilik, aşk falan. benim düşüncem neden insanlar aşık olduğunda ,platonik veya karşılıklı, dünyanın sonu gelmiş gibi. neden çok üzülüyor insanlar. bunun adı aşk mı yoksa benim tabirimle şartların uygunluğu mu? şartların uygunluğunu biraz açmak istiyorum. kadın veya erkek karşılarındaki bir kişi bir bakış attı diye, gülümsedi diye, sosyal medyadan takip etti, beğendi diye her önüne gelene aşık oldum diyen insanlar var. geçen seneye kadar ben de bu furyanın içerisindeydim. sizce bu kadar üzülmeye kendinize yazık etmeye değer mi? İnsanlarımızı da anlamak zor hepimizin üzülmek için neden aradığı zamanlar olmadı mı? bence herkeste olmuştur bu durum. İkinci şey ise evlilik bu dünya düzeni çok garibime gitmeye başladı. aynı şehirde, aynı üniversitede,aynı sınıfta vs olmasaydık. bir nebze sosyal medya etkisi olmasaydı. sevgililerimiz, aşklarımız, arkadaşlarımız, sevdiklerimiz olmayacaktı. bu durumu hep garipsediğim için seneye başlayacağım bir kültür, farklılık gezisi yapmak istiyorum. gerek ülkemdeki gezmediğim görmediğim şehirler gerekse yabancı ülkeler olsun. farklı yerleri görüp düşüncelerimi ,görüşlerimi sorgulamak ileride farklı yerlerden arkadaşlarımın farklı yerlerden sevdiklerimin olmasını istiyorum. o yüzden bu sene karadeniz turu oradan batum. seneye dönem içinde ukrayna ve birkaç akdeniz ege şehri, ondan sonraki seneler için avrupa ve dünya turu yapmak istiyorum. İnsanlar nerelerde değerli bir varlık nerelerde değersiz görmek, yorumlamak istiyorum. çok uzun oldu düşüncelerimi tam harmanlamadan tam oturtmadan yazdım ama yazmam lazımdı. kendinize iyi bakın.

yazı yazmayı öğrendiğimizden beri dedemin gazete bulmacalarının cevaplarını yazmak için büyük bir hevesle o masaya otururduk. yıllar geçiyor...gazeteler daha bi çözülesi ama o yok içinde bellibelirsiz bir duygu gözünde aniden beliren bi yaş ansızın yere düşen kalem...sevdiklerimizin kıymetini bilelim zamanımızı onlara da ayıralım an gider geriye yüzünüzü gülümseten anılar kalır çünkü...
iyi geceler sevilesi insanlar

hayat çok kısa hemde çok , ve ben sevdiklerimi kaybetmekten çok korkuyorum sevdiklerimizin kıymetini bilmek lazım velhasılkelam allah kimseyi sevdiği birini kaybetmek ile sınamasın..

bu yazıyı bir anonimin paylaşımını okuyunca daldığım düşünceler vesilesiyle yazıyorum. ölümden korkuyorum. ölmekten değil ölümden. 18 yaşındayken bir arkadaşımın intiharıyla tanıştım ölümle. İnanmak istemedim. sanki evine gittiğimde kapıda beni bekleyecekmiş ve hepsi şakaydı diyecekmiş gibi hissettim. hissetmek değil de öyle olmasını o kadar istedim ki. İnkar ettim defalarca. geceleri kalkıp saatlerce öylece otururdum. ama o kapıdan üzerinde yeşil bir örtüyle tahtadan bir tabut içinde eller üstünde çıktığında bile inanmadım. herkes salya sümük ağlarken kendime ağlamayı yakıştıramadım. annesi komşuların yardımıyla yürürken benim ağlamaya hakkım var mıydı ki? onun kadar üzülebilir miydim? hoca bir kaç kez hakkınızı helal ediyor musunuz? dediğinde. sadece dinledim insanları. öylesine sessizdi ki o. sadece onu oraya yakıştıramadım. buz mavisi gözleriyle bana gülen o çocuğu oraya yakıştıramadım. neden dedim? neden? neden yaptın ki? neydi? bana beni ara akşam dediğinde sesini duyamamış olmam. sabah okul koridorunda yüzleşmek zorunda kaldığım gerçeğin sebebi neydi? hiç ağlamadım. hiç uyuyamadım. ve bir kez olsun yanına gidemedim. ağlamaktan korktum sanırım. onunla kurduğum ne hayal varsa sessizce kapattım hepsinin üstünü. ve o günden sonra anladım ki biz insanlar hayata çiviyle çakılı değiliz. pamuk ipliğiyle bağlıyız. sanırım bu hayattan ölüm olmasa korkmam. ne zaman memlekete gitsem mezarına uzaktan bakıyorum. ve ayrılırken korktuğum şey, bir daha görememek sevdiklerimi ya da son görüşüm olması. o yüzden korkuyorum kaybetmekten. "büsbütün kaybettim bana dokunmayın sakın. bunların düzenine sokayım." dinlediğim bu iki mısra bana tam uyuyor sanırım. neyse gençler 😊 hayat çok değerli bir yer. sayılı nefesimden bir tane daha cektim şimdi. ve bütün benliğimle bildiğim tek bir sey var. bu dünyada ölümün çaresi yok be. sevdiklerimin kaybını görecek cesaretim de yok. sayılı nefeslerinizi boşa çekmeyin derim ben. o iplik bir gün kopacak. tek bir duam var. umarım ansızın değil de öleceğimi bilerek ölürüm. bunu kendim için değil beni sevenler için istiyorum. beni şuan anlamayanlarınız olacaktır mühim değil.